ՀԱՅՐԵՆԻՔՍ

Մեղքդ հույզերի անմահությո՛ւնն էր...

Կյանքդ՝ խելահեղ խայտա՜նքը նրա,

Մի՛տքդ միշտ խղճի թարգմանությունն էր...

Խելառ պոռթկումդ՝ երդո՛ւմը նրա:

 

Վի՛շտդ ճշտության անճարությունն էր...

Արդարությունը՝ հավա՜տդ չքնաղ,

Իղձդ երազի խաղաղությո՜ւնն էր...

Սմքած թախիծդ՝ հեքիաթը նրա:

 

Հույսդ անընդհատ՝ Աստծո՜ւն մերվելն էր,

Համբերությունդ՝ հանճարիդ վկան,

Ճշմարտությունդ լո՜ւյս-մոլությունն էր...

Տվայտանքներդ՝ պսա՛կը նրա:

 

Պայքա՛րդ հոգու ազատությունն էր,

Պարտություններդ՝ սրբի՛ ինքնություն.

Արհամարհանքդ՝ ներման աղե՜րսն էր...

Զզվանքդ՝ քենի ողորմածություն:

 

Ատելությունդ՝ սեթևեթանքն էր...

Հեգնանքդ՝ խռո՜վք կատարելության,

Հոգսդ կասկածի՛ հավերժությունն էր...

Սերդ՝ հրա՜շքը հավիտենության...

 

Աղմուկն աշխարհի՛ քո լռությունն էր,

Անճառ ցասումդ՝ երկո՜ւնքը նրա...

Ցա՛վդ անհունի իմաստնությունն էր,

Իսկ տառապանքդ՝ պարծա՜նքը նրա...

Տիգրան Գրիգորյան