ԽՈՍՔ ՀԻՇԱՏԱԿԻ
Նա բուժման նպատակով հոկտեմբերի կեսից գտնվում էր Գերմանիայում, որտեղ վիրահատության էր ենթարկվել, սակայն վիճակը գնալով վատացել էր եւ վերջերս նրան անկողնային վիճակում տեղափոխեցին Հայաստան:
Ծնվել է Վրաստանի Ախալքալաքի շրջանի Բարալեթ գյուղում: 1983թ. ավարտել է Լենինականի մանկավարժական ինստիտուտի բանասիրական ֆակուլտետը: 1987-ից ապրում էր Կոտայքի մարզի Հրազդան քաղաքում: 1989-1994թթ., «Սասուն» կամավորական ջոկատի կազմում, մասնակցել է Ղարաբաղյան ազատագրական պատերազմին:
Գրել սկսել է դպրոցական տարիներից: 1988-ից նրա ստեղծագործությունները տպագրվում են հանրապետական մամուլում: Ստեղծագործությունների անդրանիկ ժողովածուն լույս է տեսել 1991-ին` «Խնկի ծառեր» վերնագրով:
Լեւոն Խեչոյանի պատմվածքները թարգմանվել են ռուսերեն, ուկրաիներեն: 1994-ից սկսած պարբերաբար տպագրվում է «Լիտերատուրնայա գազետա» թերթում, «Դրուժբա նարոդով», «Լեպտա» ամսագրերում: 1998թ. տպագրվել է «Լիտերատուրնայա Ուկրաինայում»:
1995թ. լույս են տեսել Լեւոն Խեչոյանի «Արշակ արքա», «Դրաստամատ ներքինի» պատմավեպերը:
Լեւոն Խեչոյանի գործերն այժմ թարգմանվում են անգլերեն եւ այլ լեզուներով:
«Սեւ գիրք, ծանր բզեզ» վեպի համար 1999թ. արժանացել է ՀՀ պետական գրական «Ոսկե եղեգն» մրցանակի:
2013թ. մայիսին նա հրաժարվեց «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 2-րդ աստիճանի մեդալից` նկատի ունենալով երկրի ներքաղաքական կյանքում առաջացած մի քանի մտահոգիչ հարցերի առկայությունը:
Լեւոն Խեչոյանը «Սյունյաց երկրի» բարեկամներից էր: Դեռեւս 2006թ. մայիսի 22-ին, երբ թերթը գտնվում էր շրջափակման մեջ, նա ժամանեց Սյունիք` «Սյունյաց երկրի» որպիսությամբ հետաքրքրվելու, թերթի խմբագրակազմին, թերթի առջեւ ծառացած խնդիրներին ու ստեղծագործական ընթացքին ծանոթանալու, լրագրողներին քաջալերելու հատուկ առաքելությամբ: Խմբագրատանը տեղի ունեցավ հանդիպում` թերթի բարեկամների մասնակցությամբ, որի ընթացքում հնարավոր եղավ ծանոթանալ նաեւ նրա ստեղծագործություններին, գրականագիտական հայացքին: Հետագայում այդ բարեկամությունն ու համագործակցությունն ավելի խորացավ:
2013թ. հոկտեմբերին, Գերմանիա բուժման գնալուց մի քանի օր առաջ, նա շնորհավորական ուղերձ հղեց «Սյունյաց երկրին»` պարբերականի հիմնադրման 10-ամյակի կապակցությամբ, որը տպագրվեց թերթի հոբելյանական համարում: Նրա ուղերձը ոգեշնչող էր եւ պարտավորեցնող: Ահա` «Որոշ իշխանավորներ պատկերացում կամ պատրանք են ստեղծում, թե Սյունիքը, եւ թե մասնավորապես Գորիսը, Կապանը, Մեղրին, Սիսիանը կկարողանային կայանալ, եթե քաղաքական իշխանության մեջ անգամ չլիներ խիզախների «Սյունյաց երկիր» թերթի ոգու իշխանությունը:
Կարելի է գեղեցիկ խոսքեր շռայլել թերթին, միայն այն բանի համար, որ ամենածանր պատերազմական տարիներից սկսած` ցրտին, շոգին, մթին, սովին դիմակայել է ուժեղի խոսքով, ժողովրդի հետ ոտ-ոտ առաջ է գնացել: Համարձակություն է ունեցել վայրի մեղվի պես դառը խոսք ասել ներքին թշնամիներին, որոնք անձնական շահը Սյունիքի շահից բարձր են դասել:
Այսպես բացեիբաց գովեստով եմ խոսում այս թերթի մասին, որովհետեւ նրա բոլոր խիզախ աշխատակիցներին ճանաչում եմ: Խիզախ եմ ասում, որովհետեւ մի անգամ երեկոյան երկար, շատ երկար խոսում էինք այն մասին, թե ինչպես են լեռան կողքին` նրա խոռոչներում ձայն տվող վայրի քամուն լսելով իրենք մեծացել, եւ թե մեր պատմության ընթացքում ինչպես էր հնչել եւ զրնգացել Խուստուփ լեռը»: Նա նաեւ հետաքրքրվեց, թե երբ է տեղի ունենալու թերթի հոբելյանին նվիրված հանդիսությունը: Մեր պատասխանը միանշանակ էր` «Մինչեւ չվերադառնաք, մենք որեւէ հանդիսություն չենք կազմակերպի»: Նա խոստացավ վերադառնալ եւ անպայման մասնակցել թերթի հոբելյանին, բայց ավա՜ղ…
«Սյունյաց երկրի» խմբագրակազմը խորապես վշտացած է իր մեծ բարեկամի վաղաժամ մահվամբ եւ ցավակցում է նրան հարազատներին ու մերձավորներին:
Թող խաղաղություն եւ լույս իջնի նրա շիրմին: