12oC6oC9oC
9oC
2513
Ամեն տարվա ավարտին բոլորիս շատ ծանոթ ավանդական ցանկություն է հնչում Ամանորի սեղանների շուրջ՝ «Դժբախտությունները, վատ օրերն ու անհաջողությունները թողնենք անցնող տարում եւ միայն լավը տանենք գալիք տարի»
Ու հենց սա է մեր ազգային ողբերգության գլխավոր պատճառներից մեկը՝ մենք մերժում ու չենք ընդունում իրականությունը՝ առանց հասկանալու, որ ցավը մոռանալը փրկություն չէ: Խոր վերքերը պետք է մշակել, մոռանալն ու անտեսելը բերելու են միայն այդ վերքերի ավելի խորացում:
2020 թվականը ճակատագրական եղավ մեր ազգի ու պետականության համար: Խնդիրը կայանում էր նրանում, որ մենք շատ անգամներ կրկնել էինք նույն սխալը՝ դժբախտությունները թողել էինք հին տարում եւ մտել նոր տարի միայն ուրախություններով:
Եկեք 2020-ի դժբախտությունները չթողնենք էս տարում, եկեք դրանք տանենք մեզ հետ՝ շատ ամուր բռնած, եկեք չհրաժարվենք ցավից, որովհետեւ անտեսելով՝ հաջողության չեն հասնում: Իրականության հետ առերեսվել է պետք, որ կարողանանք պայքարել. պայքարենք էնքան՝ մինչեւ կերտենք մեր երազած Հայաստանը: Իսկ եթե մի օր զգաք, որ հիշողությունը ժամանակի ընթացքում խամրում է, ուժ չեք գտնում պայքարի համար, գնացեք Եռաբլուր, որտեղ պառկած են պայքարողներն ու նվիրյալները, եթե գնալուց հետո էլ զգաք, որ չի օգնում՝ հեռացեք Հայաստանից, որովհետեւ եթե դուք հրաժարվում եք կրել հայրենիքի հոգսը, ապա հայրենի հողն էլ հրաժարվում է ձեզ կրել իր հոգնած ուսերին:
Յուրի Սիմոնյան
