Հունիսի 17, 1963, Քաջարան – դեկտեմբերի 10, 1992, Զանգիլանի (այժմ՝ Կովսական) շրջանի Շայիֆլու գյուղ։
1991 թվականի հոկտեմբերի 10-ին Արմենն ընդգրկվել է ՆԳ Կապանի բաժանմունքի ինքնապաշտպանական ջոկատի կազմում, մասնակցել է Կապան-Գորիս ավտոճանապարհի պաշտպանությանը:
Նշանակվել է Կապանում գտնվող երկրապահ վաշտի հետախուզական ջոկատի հրամանատար։ Ստացել է Հետախույզ Միկրոբ ծածկանունը:
Ադրբեջանցիները շատ լավ գիտեին «Միկրոբ» ծածկանունը, սակայն չգիտեին ով է թաքնված այդ անվան տակ։
Պատմում են, երբ Արմենը, որպես ՆԳ ներկայացուցիչ մասնակցում եր գերիների և զոհերի փոխանակմանը Զանգիլանի ոստիկանապետը դիմում է նրան, խնդրելով մի օր ծանոթացնել այդ «Միկրոբի»:
Արմենը պատասխանել է. «Կգա ժամանակը, կծանոթանաս»:
1992 թվականի դեկտեմբերի 9-ին տեղի ունեցավ հայկական կողմի լայնամասշտաբ գրոհը, որի նպատակն եր՝ վնասազերծել Կապանը ու մերձավոր գյուղերը, որոնք անդադար հրետակոծվում էին ադրբեջանական ռազմական ուժերի կողմից։ Նպատակ եր դրվել մաքրել Ադրբեջանական ԽՍՀ Զանգիլանի շրջանում գտնվող սահմանամերձ բարձունքները, որտեղ տեղակայված էին հակառակորդի կրակակետերը։
Եւ այսպես, դեկտեմբերի 10-ի վաղ առավոտյան Շայիֆլու գյուղի դիմացի բարձունքի վրա «Միկրոբի» գլխավորությամբ Սիսիանի 25 հոգանոց և Կապանի 12 հոգանոց ջոկատները անցան գործողությունների:
Մարտի ժամանակ Արմենը ծանր վնասվածք է ստանում։ Ընկերները մի կերպ նրան հասցնում են մոտակա քարանձավ և թողնում այնտեղ: Նա ամբողջ զենքը փոխանցում է տղերքին, թողնելով իր մոտ մի քանի նռնակ։
Այդ ժամանակ հակագրոհ է սկսում և Արմենը հայտնվում է հակառակորդի թիկունքում։ Երբ պարզ է դառնում, որ նրան նկատել են, «Միկրոբը» ադրբեջաներեն օգնության է կանչում հակառակորդին, և երբ ադրբեջանցիներն օգնության են հասնում, նա պայթեցնում է նռնակը՝ իր հետ տանելով մի քանի ադրբեջանական զինվոր:
Լեյտենանտ Արմեն Հայրապետյանն իր վերջին հանգրվանը գտավ Կապանի Բաղաբուրջի հուշահամալիրի եղբայրական գերեզմանոցում՝ իր մարտական ընկերների կողքին:
Ցուցաբերած բացառիկ քաջության և արիության համար ՀՀ նախագահի 1996 թվականի սեպտեմբերի 20-ի հրամանագրով Արմեն Վաղարշակի Հայրապետյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» առաջին աստիճանի շքանշանով:
Արմեն Հայրապետյանի անունն է կրում Կապանի թիվ 6 միջնակարգ դպրոցի դասարաններից մեկը, որը ամեն տարի հիշատակի միջոցառում է կազմակերպում։
ՀԳ․ Լուսանկարները տրամադրվել են ընտանիքի կողմից։ «Ռազմական արխիվ 1990-1994»-ը հատուկ շնորհակալություն է հայտնում Վահագ Կոստանդյանին, ում շնորհիվ նկարները հասան մեզ։