Սեպտեմբերի քսանյոթն էր․․․ Կարենն աշխատանքի էր, երբ քրոջ որդին, ով ժամկետային զինծառայող էր Արցախում, զանգահարեց, զգուշացրեց, որ իրեն չզանգեն, քանի որ պատերազմ է․․․
Կարենը Քաջարանում էր ծնվել՝ 1982թ․ մայիսի 27-ին, բայց արցախցու արյունն ու Արցախի հողը կանչում էին, տեղը չէր գտնում․ Արցախի ազատության համար 1992թ․ զոհվել էր հայրը, Մարտունու Գիշի գյուղում տատն ու պապն են, նախնիների շիրիմները։
- Գնում եմ, Բելլա, իմ միջի արյունն Արցախին է պատկանում, պահը եկել է, էդ շներին ներս չենք թողնելու, - ճակատ մեկնելուց ասաց քրոջը։
Երեկոյան արդեն զինկոմիսարիատում էր։ 28-ի առավոտյան խնդրում է իրեն անհապաղ ուղարկել առաջնագիծ եւ բոլոր պնդումներին ի պատասխան անընդհատ կրկնում է՝ «Գիտեմ ու գիտակցում եմ, որ հնարավոր է հետ չգամ, բայց համոզված եմ, որ իմ կարիքը կա»։
Կամավոր մեկնում է այդ օրերի ամենաթեժ կետերից մեկը՝ Ջրական (Ջաբրայիլ)։ Հնարավորության դեպքում զանգահարում էր քրոջը՝ զինվոր որդու մասին մի բան իմանալու: Ինքն ամուսնացած չէր, երեխաներ չուներ, բայց հայրաբար էր վարվում իր կողքին կռվող ժամկետայինների հետ, փորձում ամեն կերպ խնայել նրանց։
Հոկտեմբերի տասն էր․ հարվածային անօդաչուները կարկուտի պես կրակ էին թափում երկնքից, Կարենը զանգահարեց տանեցիներին՝ խնդրեց ուշադիր լինել ու երջանիկ ապրել, քույրը եղբոր ձայնի մեջ նախազգուշացնող մի երանգ զգաց, հուզվեց, խնդրեց գոնե մի քանի օրով տուն գալ, բայց...
Երեկոյան լսեցին բոթը՝ Կարենն ընկել է թշնամական արկի հարվածից ։
Գիտակցված մահով հերոսացած Կարենը հողին հանձնվեց Քաջարանի պանթեոնում։
Տիգրանուհի Բադալյան