Խաչատրյան Գավրուշա /Կոլյա/ Ջոնիկի. ծնվել է 2001 թ. մայիսի 6-ին Շինուհայրում: Սովորել է Շինուհայրի միջնակարգ դպրոցում, Գորիսի գյուղատնտեսական քոլեջում: 2019 թ. հուլիսի 26-ին զորակոչվել է բանակ, ծառայել Արցախի Հանրապետության Մարտունու զորամասում:
Գավրուշա անունը գրված էր միայն փաստաթղթերում. նրան շրջապատում Կոլյա էին անվանում, ծանոթներից ու հարազատներից շատերն անգամ ծանոթ չէին նրա անձնագրային անվանը:
Կոլյան «Ես եմ» ծրագրով էր ծառայում, որոշել էր բանակից վերադառնալ եւ մեկ տարի ավելի ծառայելու դիմաց վաստակած գումարով թեթեւացնել ընտանիքի հոգսը: Ծառայությունից երբեք չի դժգոհել, ծառայակից ընկերները պատմում են, որ նույնիսկ պատերազմի օրերին նրանից ոչ մեկը դժգոհություն չի լսել, նրան բնութագրելիս առանձնացնում են բնավորության խստությունն ու պահանջկոտությունը:
Կոլյայի քույրը՝ Հասմիկը, մինչեւ հիմա չի հավատում, որ եղբայրը զոհվել է, ասում է, որ բոլորն իրենց տանը սպասում են ու դեռ հույս ունեն, որ Կոլյան կգա. «Կոլյան ինձանից երկու տարի փոքր էր, բայց ավագ եղբոր պես էր, այնքան հասուն էր, այնքան խելացի, որ ցանկացած իրավիճակում կարող էիր նրա խորհրդին դիմել եւ իմանալ, որ նա հաստատ ճիշտ խորհուրդ կտա, որ նա կլուծի խնդիրներդ: Պատերազմից առաջ էլ, պատերազմի օրերին էլ ամեն օր զանգահարում էր՝ խոսում մեզ հետ, երբեք չէր տրտնջում, ասում էր, որ ամեն ինչ լավ է ու լավ է լինելու: Համոզված էի, որ նրա հետ վատ բան չի պատահի, բայց... Հիմա էլ նրա վերադարձի հույսը չենք կորցրել, հուղարկավորություն արել ենք, բայց հույսը, որ մի օր նա կվերադառնա, որ ողջ է, մեզ չի լքում»:
Կոլյան զոհվել է նոյեմբերի 3-ին Մարտունիում: Հուղարկավորվել է 2021 թ. հունվարի 6-ին Շինուհայրի գերեզմանատանը: