«Պաշտոնապես Ադրբեջանում պահվում են 23 հայեր, որոնք չունեն նույնական իրավական կարգավիճակ. նրանց մի մասը զինվորականներ են, որակվում են որպես ռազմագերիներ, ունենք քաղաքացիական գերիներ, Արցախի Հանրապետության նախկին ղեկավարները, ովքեր իրենց գործունեության և տեսակետների համար են հետապնդվում, ուստի դիտարկվում են որպես քաղբանտարկյալներ»,- ասուլիսում ասաց «Միջազգային և համեմատական իրավունքի հայկական կենտրոնի» նախագահ Սիրանուշ Սահակյանը։
Նա ընդգծեց, որ այս բոլոր գործընթացներում էական նշանակություն ունի էթնիկ պատկանելիության հատկանիշը։ Ս. Սահակյանն ասաց, որ Ադրբեջանը նրանց ներկայացնում է որպես հասարակ հանցագործներ՝ մատնանշնելով իր նեպետական քրեական օրենսդրության բազմաթիվ նորմերի խախտումներ՝ ֆինանսական ահաբեկչություն, զինվորական ապօրինի խմբավորումների ստեղծում, զինում, խոշտանգումներ, նմանօրինակ այլ հանցագործություններ և ամբողջովին հարցը փորձում է մատուցել ներպետական կարգավորումների կոնտեքստում։
«Շատ կարևոր է, որ մենք ֆիքսենք, արձանագրենք, որ կան բռնի անհետացման ենթարկված գերիներ։ Չունենք տեղեկատվություն 2023 թվականի պատերազմի հետևանքով բռնի անհետցաման դեպքերի մասին, բայց շուրջ 80 գործ մենք ունենք դեռևս 44-օրյա պատերազմից։ Այստեղ Ադրբեջանն ունի մերժողական քաղաքականություն և չի ցանկանում որևէ կերպ հետաքննության միջոցով բացահայտել դեպքերը։ Անհետ կործաների խնդիրները համարվում է չլուծված»։
Նա հայտարարեց, որ շուրջ 210 գերեվարված անձինք Ադրբեջանից հայրենադարձվել են Հայաստան։
«Նրանց վերադարձի առնչությամբ ընթանում են քաղաքական քննարկումներ, բայց դրանք ունենք երկրորդական նշանակություն։ Բանակցությունների առաջնային օբյեկտը ոչ թե այս անձանց հայրենադարձումն է, այլ հիմնականում բանակցություններն ընթանում են միջպեական բնույթի խնդիրների շուրջ, այդ թվում խաղաղության պայմանագիր։ Կողմերն ունեն համաձայնություն, որ խնդիրները լուծելուց հետո որպես ածանցվող, երկրորդական հետևանք կհայրենադեաձվեն նաև այնտեղ պահվող հայերը։ Կարծում եմ՝ բարձրաստիճան ղեկավարներն ամենավերջում են հայրենադարձվելու և այն պահին, երբ Ադրբեջանն առավելագույնս ներքաղաքական ու արտաքին քաղաքական նպատակներով օգտագործած կլինի նրանց գործոնը»,- ասաց Ս.Սահակյանը։
panorama.am