Մեր շարքերից ընդմիշտ հեռացավ վաստակաշատ մանկավարժ, կերպարվեստի ասպարեզում լուսավոր հետք թողած մի անհատականություն՝ Կարապետ Ղազարյանը:
Բախտ եմ ունեցել միասին աշխատելու եւ միշտ բարձր եմ գնահատել նրա աշխատանքը: Նրա տաղանդի շնորհիվ ակնահաճո էին դարձել դպրոցի /ների/ գեղագիտական դեմքը: Թեեւ տատասկոտ է եղել ընկեր Ղազարյանի անցած ճանապարհը, սակայն աշխատանքային դեգերումներով լի մանկավարժական գործունեությունն եղել է արգասավոր, միշտ ապրել է դպրոցով, եղել աշակերտների սիրելին:
Մանկավարժական երկարամյա գործունեության ընթացքում մանկավարժական եւ աշակերտական համակազմի կողմից հարգված եւ սիրված մանկավարժը չզլացավ հարուստ գիտելիքները եւ փորձը հաղորդել մատաղ սերնդին եւ սկսնակ մանկավարժներին:
Իմ հիշողության մեջ թարմ են մնացել ազգային զարթոնքի տարիները, երբ դպրոցի երջանկահիշատակ գրադարանավարուհի, տաղանդաշատ Նորա Մնացականյանը, մեծից մինչեւ փոքր համախմբելով մանկավարժական եւ աշակերտական համակազմերի շնորհալիներին, հայցում էր բոլորիս՛ ականջալուր լինել իրեն եւ դպրոցի հանդիսությունների սրահի /ի դեպ, մինչեւ դպրոցական մասնաշենքի այդ հատվածի փլուզվելը, դպրոցի մանկավարժական խորհրդի որոշմամբ դահլիճն անվանակոչվել էր Նորա Մնացականյանի անունով/ բեմը դարձնել թատերական ներկայացումների այնպիսի մի հարթակ, որը հնարավորություն պետք է ընձեռեր դպրոցը ճանաչելի դարձնել ամբողջ հանրապետությունում: Ակամայից թվում էր, թե դա ռոմանտիկական պատկերացումներ են, սակայն ի պատիվ իմ կոլեկտիվի կարողացանք բեմականացնել Թումանյանի «Անուշ»-ը, իսկ Կարապետ Ղազարյանը մտածել ու գտել էր բեմի վրա սառնորակ աղբյուրի կառուցման խնդրի լուծումը: Ջուրը հոսում էր Անուշի եւ Սարոյի սիրային հայացքների ներքո, իսկ դահլիճը համակ ուշադրությամբ հետեւում էր դեպքերի զարգացմանը:
Դրան հաջորդեց Պարույր Սեւակի «Եռաձայն պատարագ»-ը, որտեղ փայլատակում էին մեր մեծերը՛ Մարգո Գրիգորյան, Սուսաննա Նուրիջանյան, Լուսիկ Զաքարյան... Կարապետ Ղազարյանը մոխիրներից հառնող Փյունիկ թռչունն էր պատկերել 6 մետր բարձրություն եւ 1 մետր լայնություն ունեցող սպիտակ թղթի վրա, դա, ուղղակի տեսնել էր պետք: Այս միջոցառումների ժամանակ դահլիճը կահավորվում էր Կարապետ Ղազարյանի միջոցով, ինքն իրեն ցուցում էր տալիս եւ իր ձեռքով պատկերում բոլոր դիդակտիկ նյութերը: Կարոն շարունակ կրկնում էր, ես այս բեմերի բանվորն եմ, ընկեր Նորան կարգավիճակս չի փոխում: Կարճ ժամանակ անց մեր միջոցառումները տեղափոխվեցին Կապանի մշակույթի պալատի մեծ բեմ, այդտեղից էլ` Երեւան: Կարեն Սերոբի Դեմիրճյանը մասնակցելով այդ միջոցառումներին` ցնցվել էր Նորա Մնացականյանի տաղանդով: Ընկեր Նորան ինձ ստիպում էր երգել, չիմանալով, որ ես կյանքում երբեւէ չէի երգել: Համառորեն գալիս ու էլի պնդում էր՛ պոնչոս, դու պիտի երգես, ասում էի, այ ընկեր Նորա, ախր ես ո՞ւր, երգն ո՞ւր... Հրավիրեց շատ երգիչների. նրանց լսելուց հետո գալիս եւ էլի կանգ էր առնում իմ թեկնածության վրա: Երբ իր պատվերով կյանքում առաջին անգամ բեմ բարձրացա եւ երգեցի, հաջորդ օրը Ալեքսեյ Իվանի Բալայանը հրավիրեց քաղաքային երգչախումբ, իսկ Արմենակ Հայրապետյանը հրավիրեց որպես մենակատար հանդես գալ նորաստեղծ «Սյունիք» համույթում: Ընկեր Նորան հետագայում պետք է ասեր, ես, քո թաքնված երգչիդ Կոլոմբոսն եմ աշխարհագրագետ տղա: Հետագայում դպրոցում ստեղծեցի երկսեռ, եռաձայն 87 հոգանոց երգչախումբ եւ հանրապետությունում գրավեցենիք 2-րդ տեղը եւ ինչպես միշտ մեր կողքին էր ԿԱՐՈՆ...
Ահա այսպիսի հիշողություններ…
Ողջ կյանքը նվիրելով մանկավարժական գործին` Կարապետ Ղազարյանը, իբրեւ մի կերոն, այրվեց` լույս տալով շրջապատին:
Նրա պայծառ հիշատակը միշտ վառ կմնա մեր սրտերում...
Արսեն Գրիգորյան
Կապանի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցի
նախկին փոխտնօրեն