Որ կարոտս մեղմեմ մի քիչ...
Երազիս մեջ մայրամուտին
Փարվեցի ես Մեղրագետիս,
Որ ջրերին կուրծքս սեղմեմ,
Որ կարոտս մեղմեմ մի քիչ...
Եվ նա գթած մորս նման,
Գրկեց,շոյեց զարկված որդուն,
Ալիքվեց նա շնչով գարնան,
Գիրկն առավ ինձ ու ճամփեց տուն...
Այսպես գյուղիս սիրով արբած
Տենչում էի անհաս հեռուն,
Ասես լեռան փեշին ծաղկած
Իմ կարոտն էր փնջել մեղուն...