Հարգելի պարոն նախարար 

Նախ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել տարրական դասարանների աշակերտների դասագրքերը ըստ կիսամյակների կիսելու եւ նրանց ծնողների բեռը թեթեւացնելու համար։ Ծնողների՝ որովհետեւ պայուսակները շարունակում ենք ﬔնք տանել, նույնիսկ թեթեւացած քաշով դրանք ծանր են երեխաների համար։ Չնայած բարձր եմ գնահատում այս ﬔծ փոփոխությունը, որ իրականացրիք ընդաﬔ նը ﬔկ տարում, հանրակրթության կուտակված հարցերը բնավ չեն պակասել։ 

Իբրեւ տարրական դասարանի աշակերտի ծնող եւ մարդ, որը տարիներ շարունակ պայքարել է համակարգային, մարդակենտրոն բարեփոխուﬓերի հույսով, ուզում եմ հարցնել Ձեզ՝ ինչո՞ւ է դպրոցը շարունակաբար ներգրավում ծնողին ուսուﬓական պրոցեսի ﬔջ եւ ծնողին ու երեխային դարձնում դասապատրաստման պատանդներ։ Եթե ես պիտի նստեմ եւ երեխայիս հետ դաս անեմ, այդ դեպքում ո՞վ պիտի իմ փոխարեն աշխատի նրան կերակրելու, հագցնելու համար, ո՞վ պիտի հոգ տանի նրա մասին, ճաշ պատրաստի նրա համար, լվանա նրա շորերը եւ այլն։ Ի վերջո, վաղուց ապացուցված է, որ ծնողի արդյունավետությունը՝ իբրեւ ուսուցչի, շատ ցածր է, նույնիսկ նույն դպրոցում մանկավարժ աշխատող ուսուցչին չեն վստահում նրա երեխայի կրթությունը, ծնողն ու ուսուցիչը տարբեր գործառույթներ են իրականացնում։ Հանձնարարությունը, որը երեխան ուսուցչի ներկայությամբ անում է ﬕ քանի րոպեում, ծնողի հսկողությամբ նրանից կարող է ﬕ ամբողջ օր խլել։ Ես չեմ խոսում այն մասին, որ ծնողը պարտավոր չէ ունենալ մանկավարժական ձիրք, կարող է չունենալ նաեւ ամուր նյարդային եւ հոգեկան առողջություն, ի վերջո՝ կարող է չունենալ նաեւ բավարար գրագիտություն։

Ես սովորել եմ սովետական դպրոցում, որը բարձր էր գնահատում կարգապահությունը, առաջադիմությունն ու մրցակցությունը (հաճախ՝ անառողջ), բայց չեմ հիշում, որ տարրական դասարաններում տնային հանձնարարությունը կատարելիս կարիք ունենայի ինչ-որ ﬔ կի օգնության։ Վստահաբար՝ խնդիրը ծրագրի ﬔջ է, եթե այդպես չլիներ, հավանաբար, այն ժամանակ էլ կծաղկեր կրկնուսույցների ինստիտուտը, որը ﬔծ տարածում ունի այսօրվա Հայաստանում։ Ես, իհարկե, կարող եմ ուսուցիչ վարձել տղայիս հետ դասապատրաստուﬓ անելու համար, ինչպես անում են շատերը (էլ ավելի շատերն էլ, իհարկե, չեն կարող), բայց այդ մոտեցուﬓ ինձ ազնիվ չի թվում թե՛ իմ, թե՛ պետության, թե՛ երեխայիս հանդեպ, որովհետեւ ես, փաստորեն, աչք եմ փակում գոյություն ունեցող խնդրի վրա, չեմ բարձրաձայնում հանրակրթության վրա անարդյունավետ ծախսվող պետական ﬕ ջոցների մասին, գործում եմ ընդդեմ իմ սկզբունքների եւ խնդրի լուծման զարտուղի ճանապարհներ փնտրում։ Դա նշանակում է նաեւ երեխայից խլել իր ազատ ժամանակը, խաղերը, իր ֆիզիկական ակտիվությունը, աշխարհը բացահայտելու, երաժշտությամբ, նկարչությամբ, սպորտով զբաղվելու եւ հոբիներ ունենալու հնարավորությունը:

- Ինչպիսի՞ն պիտի լինեն տնայինները, որ դու դրանք ցանկանաս անել,- հարցրի տղայիս։ 

- Տնայիններ պիտի չլինեն,- պատասխանեց։ 

Նա դեռ չգիտի աշխարհում աﬔնաարդյունավետը համարվող ֆիննական կրթական համակարգի մասին, որտեղ տնային հանձնարարություն չի տրվում։    

Հեղափոխությունից տարիներ առաջ ﬕացա թիﬕն, որի անդաﬓ եք նաեւ Դուք՝ հուսալով, որ երիտասարդ, կրթված ու հանդուգն մարդիկ կկարողանան ﬔր պետությունը դարձնել ժամանակին համընթաց քայլող։ Մեծ հույսեր ունեի, որ կլուծվի նաեւ հանրակրթության մոդեռնիզացիայի հարցը։ Ի՞նչն է խանգարում կրթության ոլորտի մասնագետներին ուսուﬓասիրել աﬔ նահաջող կրթական համակարգերն ու այդ փորձը տեղայնացնել հայկական իրականության ﬔջ՝ ուսուցիչների, ծնողների եւ աﬔ նակարեւորը՝ աշակերտների համատեղ ջանքերով կրթության օրինակելի մոդել մշակելով։ Չէի ցանկանա, որ թիﬕ աﬔ նանշանակալի ձեռքբերումը կրթության ոլորտում ﬓար տարրական դասարանների դասագրքերի կիսումը ըստ կիսամյակների նյութի, ինչն առանձնապես չի թեթեւացրել ﬔր բեռը։ 

Սիրով՝ Արփի ՈՍԿԱՆՅԱՆ

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ

hraparak.am