Աղջկաս հետ քայլում էինք, և նկատելով Հայաստանի դրոշը Արևիկը անսպասելի ասաց.«պապա նայի, Հա-յաս-տան»: Ես անակնկալի եկա (Արևիկը դեռ երեք տարեկան էլ չկար) ու հիշեցի, որ նա ֆուտբոլի ընթացքում տեսել էր դրոշը, լսել էր «Հա-յաս-տան» վանկարկումը և դա տպավորվել էր: Չեմ կարող նկարագրել այդ օրվա իմ երջանկությունը, հուզմունքը:

Անբացատրելի մի երջանկություն ու արժեք է պետություն ունենալը:

Այսքան ծանր դժվարությունների մեջ մենք ունենք մեծագույն արժեք, որի համար կյանքեր ու երազանքներ են նվիրվել:

Նահատակված կյանքերի շնորհիվ է, որ իմ երեխան տեսնելով իր երկրի դրոշը զրնգուն ձայնով ասում է. «Հա-յաս-տան»:

Եվ որքան մեծ է մեր պատասխանատվության չափը:

Շնորհավո՜ր Մայիսի 28:

Կեցցե´ Հայաստանի Հանրապետությունը:

Դավիթ Դանիելյան-ի ֆեյսբուքյան էջից