Կուզեի գարնան առաջին բացվող
Զանգակածաղկի մի ցողը լինել,
Թեւ ակնթարթ, արեւածագին
Ադամանդափայլ մի շող արձակել
Եվ գնալ եթեր,
Էլ բան չեմ ուզում:
Անդունդից կախված կակաչի բկի
Կաթիլը լինել՝
Վայրի աղավնու ձագին ջուր տվող,
Էլ բան չեմ ուզում:
Մեր Հարսնաձորի անհատակ վիհին
Այն արծվաձագի առաջին ճախրի
Փետուրը լինել՝
Թեկուզ եւ հետո անդունդին իջնել,
Էլ բան չեմ ուզում:
Հավիտենական ընկեր լինեի
Քարին, քարափին, ծառին ու թփին,
ճյուղին, տերեւին:
Ինչ ունեի՝ տայի ձորերին, շավիղ կածանին, մամռոտ լանջերին:
. . . . . . . . . . . .
Եվ անմնացորդ հավետ ձուլվեի
Մայր բնաշխարհին,
Էլ բան չեմ ուզում:
Ամեն գարնան հետ երկունք ապրեի,
Ծիլ ու ծաղկի առէջ դառնայի
Կամ ծաղկափոշի,
Այդպես այրվեի, այսպես հառնեի:
Էլ բան չեմ ուզում:
Սուրեն Վարդանյան
ք. Գորիս
Երազ
Լիներ այսպես. մեր կալերը
Ջրած, սրբած ես տեսնեի,
Կալի ունքին ցորնի խրձեր,
Քարած կամեր, մի զույգ եզներ:
Եվ կալ կալսող իմ մայրիկին ես տեսնեի:
Տաք խրձերի գոտին հանած
Ու հաշանից կալը ուռած,
Լույս եզները կամին լծած,
Այն մղեղոտ աղջնակին՝
Վարդանկար շորը հագին,
Կալ անելիս ես տեսնեի:
Ես տեսնեի հարդը ցորնից զատելիս,
Սրբահատը մղեղիցը
Հետկեսօրյա քամու թեւին բաժանելիս,
Հարդը մարագ մղանելիս,
Եվ սրբացած ոսկեհատը
Կալկենտրոնին հավաքելիս:
Կամ ու լծկան բաժան արած,
Կալը եռնած, կալվորը հոգնած
Օրվա բերքը ամբարելիս ես տեսնեի:
Իջներ խաղաղ մի երեկո՝
Այն օրերի նման անցած,
Թեկուզ աղքատ սեղանի շուրջ՝
Սուրբ հայրիկիս շվաքի տակ,
Բոլորեինք գերդաստանով՝
Հոգով, սրտով՝
Վաղվա օրվա լույսին-հույսին
Սպասելով:
Լիներ այսպես:
Սուրեն Վարդանյան
ք. Գորիս