Համընդհանուր սգի մեջ հայտնված Գորիսի երկնակամարից անգամ ձյան տեսքով արտասուք էր ծորում փետրվարի 17-ին…

Դեռ նախօրյակին, երբ Հայկ Ասրյանի աճյունը հասցրել էին հայրական տուն, ամբողջ Գորիսը, կարելի է ասել, մասնակցում էր նահատակ զինվորի քաղաքացիական հոգեհանգստին:

Հուղարկավորությունն էլ, որ տեղի ունեցավ այսօր՝ փետրվարի 17-ին, ոտքի էր հանել հարյուրավոր գորիսեցիների…

Մարդիկ ոչ միայն սգում էին մեր զինվոր զավակի կորուստը, այլ փորձում հասկանալ՝ ինչո՞ւ, ինչպե՞ս…

Վերջին ամսում մահացած զինվորների շուրջ ահագնացող խոսակցությունները, հատկապես համացանցային տիրույթում թեժացած քննարկումները, հնչող վարկածները (նաեւ շահարկումները) տարակույսների որոշակի ալիք են առաջ բերել…

Հայաստանի Հանրապետության եւ Արցախի Հանրապետության իշխանությունների խնդիրն է՝ ամեն գնով բացահայտել յուրաքանչյուր զինվորի կորստյան դեպքը:

Միայն այդպես հնարավոր կլինի վերջ տալ ասեկոսեներին եւ ցրել տարակույսների թանձր մշուշը:

23-ամյա լեյտենանտ Հայկ Ասրյանը մահացել է 2020 թ. փետրվարի 14-ին՝ ճակատի շրջանում ստացած հրազենային վնասվածքից, դեռեւս չպարզված հանգամանքներում:

Զինվորի ինքնասպան լինելու վարկածը զայրույթով են ընդունում ոչ միայն հարազատներն ու մերձավորները, այլեւ նրա ընկերները, ճանաչողները:

Պայմանագրային զինծառայող էր՝ երեք տարի ժամանակով, որի կեսն արդեն անցել էր:

Գոհ էր ծառայությունից, ծառայության պայմաններից, բազում ծրագրեր ուներ…

Գորիսի Ակսել Բակունցի անվան դպրոցի շրջանավարտ էր:

Սովորել էր Արմենակ Խամփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն համալսարանում, մինչ այդ ավարտել Երեւանի պետական համալսարանի ինֆորմատիկայի եւ կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետը:

Քաղաքացիական հոգեհանգստի ժամանակ, երբ չէր դադարում մարդկանց հոսքը, երբ խումբ-խումբ կանգնած գորիսեցիները զրուցում էին եւ միմյանց սփոփելու փորձեր անում, մեր ականջին հասավ Հայկի մոր խոսքը՝ «Գոնե վերջին դեպքը լինի հայոց բանակում, գոնե վերջին մայրը լինեմ ինքս, ով զինվոր զավակ է կորցնում…»:

Այդ խոսքերը լսելուց հետո հնարավոր չէր վերստին ու նորովի չհասկանալ, թե ինչպես է մեր ժողովուրդը պատմության կեռմաններում դարերով դիմացել ամենադժվար փորձություններին նույնիսկ:

Հնարավոր չէր նորովի չհասկանալ, որ հազարամյակների փորձություններին դիմացել ենք հատկապես մեր՝ հիրավի հերոս մայրերի տոկունության, հայրենապաշտության շնորհիվ:

Եվ ուրեմն՝ այդ ամենից հետո անհնար է չհավատալ՝ նման ակունք եւ արմատ ունեցող հայոց զինվորը երբեք ու ոչ մի պարագայում չի ընկրկի այսուհետ եւս ու կապահովի մեր սրբազան սահմանների անձեռնմխելիությունը, տեր կկանգնի հայ ժողովրդի արժանապատվությանը…

 

Սամվել Ալեքսանյան