Մահն անժամանակ էր ու անչափ ցավալի

23.09.2021 14:57

2400

Մեր հող ու ջրի վշտահար եղբայրներ և քույրեր, սրտի ցավով իմացանք Արցախյան պատերազմի մասնակից, տանկային գումարտակի ժրաջան հրամանատար, փոխգնդապետ, հայրենիքի անխոնջ նվիրյալ, հրաշալի հայր, ամուսին, պապիկ, ընկեր՝ մարդկային բարեշնորհ որակներով օժտված, մեծավաստակ մարդ ՌՈՒԲԻԿ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԻ վաղաժամ մահվան մասին:

Բոթը ցնցող էր...

ՌՈՒԲԻԿ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ չկա…
Նա, ով ժայռերի հետ կռիվ էր տալիս, ով անգերազանցելի լեռնագործ էր, խաղաղ ժամանակաշրջանում հմուտ կազմակերպիչ էր և ղեկավար այր, պատերազմների ժամանակ աննկուն մարտիկ և հրամանատար, ով լավի, բարու թարգմանն էր ու ջատագովը, ով կամավորականներին համախմբելու յուրահատկությամբ ու համառությամբ առաջիններից էր, ով բոլոր ցավոտ դեպքերի նժարողն ու մեկնաբանն էր և բարի քննադատը, ով արդար էր ու արդարի պաշտպան, վերջապես, ով ՄԱ՜ՐԴ էր, մտավորական ճշմարիտ և արժանապատիվ` չի կարող չլինել…

Պարզապես շանթահարված ենք:

Այո, անդարմանելի է կորուստը:

Մահվան մռայլ ամպերը պատել են ո՜չ միայն մեր սրտերը, այլև նրան ճանաչող յուրաքանչյուր հայ մարդու ողջ էությունը: Հայ ազատագրական պայքարի անձնուրաց ծառա ու պատարագիչ, ճշմարտության, արդարության, գեղեցիկի ու բարու շեփորահար, իր ժողովրդի տագնապներով, հույզերով, երազներով ապրող հայի և եզակի մարդու վաղաժամ մահով Սյունյաց աշխարհը կորցրեց իր արժանավոր զավակներից ևս մեկին: Բազմաշնորհ ու բազմավաստակ, ավանդապահ մի անհատականություն` անուղղելի հայրենասեր, որ դարերից ժառանգված հայկյան անպարտելի ոգին, մեր ազգային դարավոր ավանդներն ու սրբությունները, հայ հողապաշտ մշակի մշտաբորբոք աշխատասիրությունն ու հավատարմությունը, զենքի ու պայքարի մեր հին ու նոր նահատակների ուխտն ու կտակը և նորածին մանուկների պայծառ հրճվանքն ու երազներն իր անցավոր մարմնի մեջ ծիածանելով` եղավ արդարատենչ Սյունյաց ժողովրդի արժանավոր դեսպան, անկեղծ զինվոր և հրամանատար:

Կարելի է վստահորեն պնդել, որ՝ «Ա՜խ, երանի՝ ո՛վ մարդ կըգա/ Ու մարդ կերթա անարատ…» հայտնի երկտողում, հարգամեծար խոնարհումով Թումանյանի արտաբերած «երանի»-ն վերաբերում է նաև ՌՈՒԲԻԿ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ անհատի երկրային գոյությանը...

Ցավակցում ենք ՌՈՒԲԻԿ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԻ սիրելի կնոջը, զավակներին, հարազատներին, թոռնիկներին, հարսներին, փեսային, ընկերներին ու նրա մահը սգացող բոլոր մարդկանց:

Նա աշխարհ եկավ, զարմացրեց ու, ավա՜ղ, հեռացավ, այս անգամ արդար չլինելով հենց ինքն ի՛ր հանդեպ…
Այս անգամ, այո, արդար չեղար, մեր փառքի ու կարոտի ընկեր, բայց դու կմնաս, միշտ կմնաս մեր հուշերում...