Մենք դարձել ենք այնպիսին, որպիսին հանուն անձնականի պատրաստ է զոհաբերել ընդհանուրը, չգիտակցելով, որ վերջնական արդյունքում, կորցնելով ընդհանուրը, կորցնելու է նաև անձնականը, ...

...Մենք շարունակ կորցնում ենք, որովհետև մեր մեջ գրեթե բացակայում է կողքինի ցավն զգալու ազնիվ մղումը... Մի արժեք, որի մասին պատեհ ու անպատեհ առիթով սիրում ենք պոռոտախոսել ամենուր, բայց ոչ երբեք պահանջված տեղում և պահանջված պահին...

Հետո, տասնամյակներ հետո, երբ ամեն ինչ կորսված կլինի, աշխարհի մի հեռավոր անկյունում՝ գաղթականանի խեղճությամբ հանգրվանած հայը, տակավին կբողոքի կամ ճակատագրից, կամ <<անարդար աշխարհից...>>

Եվ այդ պահին չի լինի մեկը, որ նրան հիշեցնի այն վիճակի մասին, որում գտնվում էր Արցախը, իսկ ինքն անտարբեր էր... Անտարբեր էր, որովհետև նրան թվում էր, թե Արցախը տալով պահելու է անձնականը...

...Միամիտ ու ա ն տ ե ր ժողովուրդ...