Երազ տեսա. Սայաթ-Նովեն մոտս էկավ սազը ձեռին,

Հրի նման վառման գինու օսկեջրած թասը ձեռին,

Նստեց, անուշ երգեր ասավ՝ հին քամանչի մասը ձեռին,

Էնպես ասավ, ասես ուներ երկնքի ալմասը ձեռին։

 

Ու էն երգին օրոր-շորոր, ինչպես հուրի, ատլաս ու խաս,

Երազիս մեջ գոզալն էկավ՝ ինքն էլ վառման քաղցր երազ.

Նազանք արավ, Սայաթ-Նովի սիրտը լցրեց միրգ ու մուրազ,

Կանգնեց-մնաց՝ դեմքից քաշած օսկեկարած խասը ձեռին:

 

Նայե՜ց-նայեց Սայաթ-Նովեն, ամպի նման տխուր մնաց․

Ասավ՝ Չարե՛նց, էս գոզալից սրտիս մե հին մրմուռ մնաց.

Սիրտս վառվեց, մոխիր դարձավ՝ ինքը կրակ ու հուր մնաց.-

Դո՛ւ էլ նրա գովքը արա, որ գա՝ օսկե մազը ձեռին։

 

Էսպես ասավ Սայաթ-Նովեն ու վեր կացավ, որպես գիշեր,

Գնաց նորից տխուր ու լուռ՝ սիրտը հազար մուրազ ու սեր․

Երազն անցավ - դո՛ւ մնացիր, պատկերքը քո մնաց լուսե,

Մեկ էլ իմ խեղճ սիրտը մնաց՝ Սայաթ-Նովի սազը ձեռին:

 

Եղիշե Չարենց