Թվում էր՝ աշխարհի բոլոր թռչուններն այնտեղ են հավաքվել ու մեկընդմիշտ իրենց ձայները միաձուլել՝ երգչախումբ կազմած։ Գեղգեղում էին միախառն ու զարմանալի ներդաշնակությամբ՝ կարծես բնության սրտից հոսող մեղեդի լիներ։
Երկնքում ծիծառները, սարյակներն ու ճայերը՝ հմայված դյութական այդ մեղեդուց, արբեցած եղրեւանիների, մասրենիների, ալոճենիների բույրից, պար էին բռնել։ Նրանք ճախրում էին միմյանց շուրջը՝ կարկաչով հոսող Որոտանի ալիքների պես թեթև ու ազատ...
Բնությունը կարծես հիշեցնում էր իր մաքրությունն ու հավերժությունը...