Հայ ժողովուրդը մայիսի 9-ին տոնում է եռատոնը՝ Հայրենական մեծ պատերազմում հաղթանակը, Շուշիի ազատագրման և Արցախի պաշտպանության բանակի ստեղծման տարեդարձը:
Վերջին շրջանում այս օրվա մասին խոսելիս շատ եմ լսում հետևյալ արտահայտությունը. «Էլ ի՞նչ տոն կամ հաղթանակ, հաղթանակ այլևս չկա»:
Վիրավորվում եմ սա լսելիս, բարկանում եմ ու չեմ ընդունում: Մի՞թե իզուր էր մեր հայրերի պայքարը, իզու՞ր է մեր եղբայրների անձնազոհությունը: Իհարկե իզուր չէր: Նրանք իրենց կյանքի գնով մեզ նվիրեցին անկախ երկիր, հպարտ կեցվածք և մեր Հայրենիքում ապրելու հնարավորություն: Այլ հարց է, որ մենք ապրեցինք մեր հայրերի ժառանգած հաղթանակի վայելքով, միամտորեն կարծելով, որ այլևս պայքարելու կարիք չկա և հաղթանակը անվերջ մնալու է մեզ հետ: Հաղթանակի մասին չպետք է խոսել անցավոր հարազատին «ողորմի» տալու կարոտախտով , այլ պետք է աշխատել ու ամեն օր մոտեցնել հաղթանակը:
Հաղթանակը չմնաց անցյալում, հաղթանակը տարրալուծվեց մեր ներկայում և սպասում է մեզ ապագայում:
Շնորհավո՜ր Եռատոն, իմ հաղթող ու հաղթանակներ բերող Հայ ԱԶԳ: