Ինքնուրույն դիմագիծ ու ոճ ունեցող կապանցի Դավիթ Դանիելյանը շարունակում է իր արվեստով՝ նկարչությամբ, զարմացնել հասարակությանը: Նորօրյա խնդիրներ կամրջած՝ իր նկարներն արդեն հասել են բազմաթիվ նշանավոր մարդկանց դատին: Երբ զրուցում ես Դավթի հետ՝ ակնհայտ երեւում են արվեստագետի հոգին, տեսակետը: Անկեղծ զրույց, որի ընթացքում քիչ թե շատ փորձեցի ճանաչել Դավիթ Դանիելյան նկարչին: Նրա գործունեությանը միշտ հետամուտ են լինում թե՛ դպրոցական եւ թե՛ ուսանողական ընկերները: Բոլորն էլ հպարտանում են Դավիթ երիտասարդով եւ Դավիթ արվեստագետով:
«Ծնվել եմ 1992թ. սեպտեմբերի 2-ին՝ Կապան քաղաքում՝ արվեստագետի ընտանիքում: Հորիցս (նկարիչ Հ. Դանիելյան) ժառանգած այս շնորհքն ամենամեծ նվերն է իմ կյանքում: Հիշում եմ, երբ դեռ փոքր էի, միշտ արվեստանոցում հետեւում էի հայրիկիս աշխատանքին:
2002թ. ընդունվեցի Կապանի արվեստի դպրոց, այնուհետեւ 2004թ. ընդունվեցի գեղարվեստի դպրոցի գեղանկարչության բաժին: 2008թ. սկսած մասնակցել եմ մի շարք ցուցահանդեսների եւ մրցույթների՝ արժանանալով մրցանակների ու պատվոգրերի: 2008թ. մասնակցել եմ միջազգային մրցույթի՝ Ղըրղզստանի առաջին տիկնոջ կողմից արժանանալով հատուկ մրցանակի: 2009թ. ընդունվեցի Երեւանի գեղեցիկ արվեստների ազգային ակադեմիայի դիզայնի բաժին, սակայն երկրորդ կիսամյակում փոխեցի բաժինս՝ ընտրելով ինտերիեր-դիզայն բաժինը: Այս կյանքում շատ բան կա, որ արժեւորում ու կարեւորում եմ. դրանցից մեկը ծառայությունն է: 2010թ. նոյեմբերին զորակոչվեցի հայոց բանակ: Ծառայությունս պատվով կատարեցի, եւ ինձ շնորհեցին ավագ սերժանտի կոչում: Այժմ ուսումս շարունակում եմ, երրորդ կուրսի ուսանող եմ: 2010թ. 2-րդ կարգի դիպլոմի արժանացա ակադեմիայի ռեկտորի՝ Ե.Սեդրակյանի կողմից՝ ուսանողական ցուցահանդեսին ակտիվ մասնակցության համար: Երբ նկարում եմ, դառնում եմ սիրահար` իմ պատկերացրած բնության ու իմ կտավի սիրահարը, ում սիրտն ամեն մի գույնի, ամեն մի խազի համար բաբախում է: Գեղեցիկը, բարին ու մաքրությունն իմ աջ ձեռքի ուղեկիցներն են: Դրա վառ ապացույցն է վերջերս կայացած ցուցահանդեսս՝ «Բնության գույներ» խորագրով, որտեղ ներկայացրել եմ շուրջ 50 աշխատանք: Իմ անշունչ ընկերները՝ վրձինը, մատիտը, ջրաներկը, գուաշն ու պաստելն անդավաճան իմ կողքին են, նրանք մտորումներիս արտահայտումն են»:
– Ինքդ արվեստագետ լինելով՝ ինչ ես կարծում, ի՞նչ է արվեստը:
– Արվեստը ներդաշնակության ծնունդն է` մարդ-տիեզերք, հոգի- բնություն… Եվ այն չունի ճիշտ ու սխալ, քանի որ ստեղծողի հոգու, զգացածի ու ներաշխարհի յուրովի արտացոլումն է…
– Համարո՞ւմ ես քեզ երջանիկ…ունե՞ս արդյոք երազանքներ:
– Ես արդեն իսկ երջանիկ եմ, ունեմ այն, ինչ պետք է ունենայի: Երազանքներս անսպառ են: Ասել, թե չեն իրականանում՝ սխալ կլինի: Երազանքներս դարձնում եմ նպատակ: Շնորհակալ եմ Աստծուն, շնորհակալ եմ իմ ընտանիքին ու ընկերներիս: Այս եռամիասնության շնորհիվ է, որ սիրում եմ կյանքն ու իմ վրձնով գունավորում այն: Ինչպես կասեր Գորկին. «Տաղանդը հավատն է իր ուժերի նկատմամբ»: Ես ունեմ այդ հավատը, եւ այն ինձ օգնում է հաղթահարել ամեն դժվարություն:
Անգլիացի աստվածաբան, պատմաբան եւ կենսագիր Ֆուլլերն ասել է. «Բարի համբավն ավելի լավ է գեղեցիկ դեմքից»… Հուսանք, որ Դավիթը մեծ հաջողությունների կհասնի եւ իր նկարներով դեռ շատ ասելիք կունենա…
Նկարիչների միությունը միշտ էլ աջակցել է երիտասարդ ստեղծագործողներին: Հենց այդ առիթով նոյեմբերի 13-ին կազմակերպվել էր երիտասարդ ստեղծագործողների ցուցահանդես, որին մասնակցում էր նաեւ կապանցի երիտասարդը:
Ուրախ ենք, որ Կապանում կան այնպիսի երիտասարդներ, ովքեր ոչ միայն հանրապետությունում, այլեւ արտերկրում կարողանում են հնչեցնել մեր քաղաքի անունը:
ՄԱՆԵ ԴԱՎԹՅԱՆ