Մանուկ Արթուրի Պողոսյան․ ծնվել է 1991 թ․ հոկտեմբերի 20-ին Կապան քաղաքում։ Սովորել է Սյունիք գյուղի միջնակարգ դպրոցում։ Ավարտելուց հետո զորակոչվել է բանակ, ծառայել է Գորիսի զորամասում։
Զորացրվելուց հետո աշխատել է տարբեր տեղերում։ Քույրը քնքշանքով է հիշում եղբորը, պատմում, որ Մանուկը հրաշալի եղբայր էր՝ «Միակ եղբայրս է, նրա մահը ծանր է գիտակցել ու հավատալ, նրա մասին միայն լավը կարող եմ ասել․ ազնիվ էր, հոգատար, սիրված էր ընտանիքի ու ընկերների կողմից, լավ ընկերներ ուներ, ովքեր ամեն րոպե պատրաստ էին նրան օգնության հասնել, բայց չար պատերազմի դեմ բոլորս ենք անզոր։ Հիմա միայն մի զգացողություն կա՝ կարոտ․․․»։
2020 թ․ սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը պատերազմ սկսեց․․․ Մանուկը երկու օր սպասեց, որ իրեն կկանչեն զորահավաքի, անհամբեր էր, ընկերներն այնտեղ էին, ինքը՝ այստեղ, մնալ չէր կարող՝ կամավորագրվեց․․․
Զինկոմիսարիատի բակից զանգահարել էր քրոջը, տեղեկացրել, որ մեկնում է, քույրը համոզել էր, խնդրել, որ չգնա։ Բայց Մանուկն անդրդվելի էր, նա քրոջը հիշեցրել էր, որ հայրն էլ է հայրենիքը կռվով պաշտպանել՝ «Մենք Կապանում ենք ապրում, եթե կապանցի տղամարդը թուրքի դեմ չկանգնի, ո՞վ պիտի իրա տունը պահի․․․»։
Նրանք, ովքեր Մանուկին տեսել են ռազմաճակատում, հպարտանում են՝ «Լավ է, որ մեր մեջ դեռ էդ տեսակը կա, Մանուկը մի ուրիշ կերպ էր կռվում, իմ հանդիպած տղերքի մեջ Մանուկն առանձնանում էր բացառիկ անվախությամբ, հպարտ եմ, որ հայ ազգում Մանուկի պես տղերք կան, նրանք հույս են ներշնչում, որ մեր ազգը կհաղթահարի ու կհաղթանակի․․․»։
Նոյեմբերի 9-ին Դավիթ բեկ գյուղի ինքնապաշտպանական մարտերում Մանուկն անմահացել է՝ հայ ազգը կորցրել է անվախ ու քաջ երիտասարդի․․․
Տիգրանուհի Բադալյան