1980-ից աշխատել եմ Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատում, մասնագիտական կրթություն ունեմ: 2006 թվականին տեղափոխվել եմ Արցախի Հանրապետության Դրմբոնի հանքավայր, որտեղ աշխատել եմ մինչեւ 2013 թվականը: Ստիպված էի վերադառնալ հայրենի քաղաք, որովհետեւ մեր ընտանիքին ծանր դժբախտություն բաժին ընկավ: 2013-ի օգոստոսի 23-ին որդիս՝ Նորայր Պետրոսյանը, ով սահմանադրական պարտքն էր կատարում Ագարակի զորամասում, Ծիրանաձորի պահակակետում զոհվեց: Մինչեւ Դրմբոն գնալը կոմբինատում աշխատել եմ հանքաքարի խոշոր ջարդման տեղամասում՝ հերթափոխի վարպետ: Այժմ հանքաքարի ջարդման եւ տեղափոխման արտադրամասի մանր ու միջին ջարդման տեղամասում փոխարկիչի մեքենավար եմ: Առողջական լուրջ խնդիրներ ունեմ՝ սրտի իշեմիկ հիվանդություն եւ երիկամների լայնացում: Ներկա աշխատանքս էլ ավելի վնասում է առողջությունս, ուստի ցանկացա դիմել ձեռնարկության ղեկավարությանը՝ նախկին աշխատանքս (հերթափոխի պետ) վերականգնելու խնդրանքով, մանավանդ որ երրորդ կարգի հաշմանդամ եմ:
Սակայն չէի կարող ենթադրել, որ այդքան դժվարությունների կհանդիպեմ եւ մանավանդ՝ նման անտարբեր ու անհոգի վերաբերմունքի կարժանանամ: Թերթի օգնությանն եմ դիմում, որովհետեւ կոմբինատի ղեկավարությանը չեմ կարողանում մոտենալ, պարզապես անհնար է: Ասում են՝ կոմբինատի ղեկավարությունն իմ դիմումին ընթացք է տվել, բայց ոմն Զառա Տոնապետյանի պատճառով (կոմբինատի Բաբա Յագան) դիմումս լռվել է ինչ- որ տեղ: Ի դեպ, մի անգամ էլ Սյունիքի արդեն նախկին մարզպետ Վահե Հակոբյանին հանդիպեցի կոմբինատից դուրս գալիս, փորձեցի ներկայացնել իմ պահանջը, բայց նա, արագ- արագ ինչ- որ բաներ արտաբերելով, նույնքան արագությամբ էլ հեռացավ՝ ստեղծված իրավիճակի մեղքը գցելով ուրիշների վրա: Ահա այսպիսին է մերօրյա ղեկավարների գործելաոճը: Ղեկավարներ, ովքեր մարդկային ճակատագրեր են տնօրինում եւ մեղմ ասած՝ թքած ունեն այդ ճակատագրերի վրա:
Մեր երկրում արմատական փոփոխություններ կատարվեցին, թավշյա հեղափոխություն եղավ: Կոմբինատում էլ ընդվզումներ եղան, մարդիկ արդարացիորեն իրենց ձայնը բարձրացրեցին, որ աշխատավարձերը չեն համապատասխանում իրենց ներդրած ջանքերին: Մեջս տպավորվել է բանվորներից մեկի ասածը. «Գիշեր- ցերեկ էշի նման աշխատում եմ, բայց էլի հացը պարտքով եմ վերցնում, բերանումս էլ ատամ չկա: Մի՞թե սա ապրել է: Մարդու կողմից մարդու շահագործելն էլ ինչպե՞ս է լինում»: Ահա այդպիսի տխուր բաներ:
Միշտ սիրել եմ ճշմարտությունն ասել, որքան էլ այն դառը լինի: Եվ ասել եմ ուղիղ, մարդկանց ճակատին, արտահայտել եմ այն, ինչ մտածել եմ առանց որեւէ ենթատեքստի: Գուցե դա է պատճառը, որ երբեմն տուժել եմ, բայց ես իմ տեսակը փոխողը չեմ եւ ոչ էլ ճշմարտությունը որեւէ այլ բանով կփոխարինեմ:
«Սյունյաց երկրում» հանդիպում եմ ճշմարիտ հրապարակումներ, ուստի դիմել եմ ձեր թերթի օգնությանը՝ ակնկալելով, որ մտահոգությունս տեղ կհասնի:
ԱՐԱՐԱՏ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
Քաջարան քաղաքի բնակիչ