ԽՈՍՔ  ԻՄ  ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ 

 

Սիրտդ անվե՜րջ բզկտել են, հոգիդ արել ծվեն-ծվեն,

Քո ավետյաց բնօրրանը հազա՜ր անգամ դարձավ գեհեն,

Հազար դար է՝ քո հավատից գեթ մի կտոր չպակասեց,

Կամքիդ առաջ պիտի բոլոր աստվածները լուռ խոնարհվեն...

 

Դու հավերժի Մե՜ծ Ճամփորդն ես՝ խիղճդ՝ անհուն, երազդ`  ջինջ...

Ու փա՜ռք Աստծուն՝ քո՛նն է էլի քո հայրենյաց սուրբ հողը հին,

Անկախության հողմի բերած կսկիծները կվերանան...

Մորմոքներդ, ղարաբաղյան ափեր գտած, թող մեղմանան...

 

Հազա՜ր-հազար տարիներ են եկե՜լ-անցել՝ ա՛նց կկենան,

Քո հույզե՛րը, գո՜ւթն ու սերը միշտ եղել են ու կմնան,

Եթե նորից, Աստված չանի՛, արհավիրքնե՜ր գան ու գնան՝

Քո դարավո՛ր արմատները ամե՜ն ինչի կդիմանան...

 

1996թ.