ԽՈՍՔ ԻՄ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ
Սիրտդ անվե՜րջ բզկտել են, հոգիդ արել ծվեն-ծվեն,
Քո ավետյաց բնօրրանը հազա՜ր անգամ դարձավ գեհեն,
Հազար դար է՝ քո հավատից գեթ մի կտոր չպակասեց,
Կամքիդ առաջ պիտի բոլոր աստվածները լուռ խոնարհվեն...
Դու հավերժի Մե՜ծ Ճամփորդն ես՝ խիղճդ՝ անհուն, երազդ` ջինջ...
Ու փա՜ռք Աստծուն՝ քո՛նն է էլի քո հայրենյաց սուրբ հողը հին,
Անկախության հողմի բերած կսկիծները կվերանան...
Մորմոքներդ, ղարաբաղյան ափեր գտած, թող մեղմանան...
Հազա՜ր-հազար տարիներ են եկե՜լ-անցել՝ ա՛նց կկենան,
Քո հույզե՛րը, գո՜ւթն ու սերը միշտ եղել են ու կմնան,
Եթե նորից, Աստված չանի՛, արհավիրքնե՜ր գան ու գնան՝
Քո դարավո՛ր արմատները ամե՜ն ինչի կդիմանան...
1996թ.