Հարցազրույց թիվ 12 ընտրատարածքում «Կոնգրես-ՀԺԿ» դաշինքի պատգամավորի թեկնածու Դավիթ Մաթեւոսյանի հետ

---

Այցեքարտ

Ծնվել է 1960թ. Սյունիքի մարզի (Մեղրու շրջան) Կարճեւան գյուղում: 25 տարեկանում նշանակվել է Կարճեւանի պետական տնտեսության տնօրեն: 1990թ.՝ դեռեւս խորհրդային իշխանության պայմաններում եւ Հայաստանում հողի սեփականաշնորհումից մեկ տարի առաջ, սեփական նախաձեռնությամբ Կարճեւանում, ըստ էության, իրականացրել է հողի սեփականաշնորհում:

1991թ. նշանակվել է Մեղրու ՆԳ բաժնի պետ՝ շրջանի պաշտպանությունը համակարգելու եւ տեղում բանակի կազմավորման աշխատանքներին աջակցելու լիազորություններով: 1995թ. ընտրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավոր: 1996-1998թթ. աշխատել է Սյունիքի փոխմարզպետ: 1999-2000թթ. եղել է «Հայանտառի» գլխավոր տնօրեն:  

2008թ. նախագահական ընտրություններում եղել է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ընտրական շտաբի անդամ:

Նախկին քաղբանտարկյալ է. 2008թ. մարտի 1-ին ձերբակալվել է, շինծու մեղադրանքով դատապարտվել 3 տարի ազատազրկման, ազատ է արձակվել 2009թ. հունիսի 22-ին:
Անկուսակցական է:

Ամուսնացած է, ունի 3 երեխա:

---

- Պարո՛ն Մաթեւոսյան, ժամանակները փոխվում են, քաղաքական նոր ուժեր եւ նոր գործիչներ են ծնվում, մի մասն էլ՝ մարում, բայց Դուք մնում եք Ձեր դիրքում՝ հավատարիմ որդեգրած գաղափարախոսությանն ու սկզբունքներին: Ինչպե՞ս է ստացվում:

- Այդ ամենը միանշանակ պայմանավորված է սկզբունքների մեջ համոզվածությամբ, դրանց հավատարիմ լինելու հանգամանքով, անձնական հավակնությունների բացակայությամբ ու մեր հաստատակամությամբ:

«Կոնգրես-ՀԺԿ» դաշինքն ընտրություններին մասնակցում է խաղաղության ծրագրով, որը նորություն չէ: Այդ թեման շատ ակտիվ քննարկվել է 1994թ. զինադադարից հետո եւ 1997թ. ՀՀ ղեկավար կազմն ամբողջությամբ համոզված է եղել, որ այդ հարցը պետք է հանգուցալուծել փուլային տարբերակով՝ փոխզիջումների հիման վրա, եւ որ ստատուս-քվոյի պահպանումը կործանարար կլինի ՀՀ համար: Սակայն հետագայում, երբ հայկական կողմի նախաձեռնությամբ եռանախագահները ներկայացրել են Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման փուլային տարբերակը, դասական ձեւակերպմամբ «հայտնի ուժերը» փոխել են իրենց դիրքորոշումը եւ դեմ գնացել ՀՀ նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին. արդյունքում պարտադրվել է նրա հրաժարականը, եւ նոր իշխանությունները համարել են, որ պատերազմի սպառնալիքի, շրջափակման եւ թշնամանքի պայմաններում հնարավոր է զարգացնել ՀՀ-ն ու ԼՂՀ-ն: Անցել է 19 տարի, եւ վերլուծություններն ու փաստերը ցույց են տալիս, որ Հայաստանը ոչ միայն չի զարգացել, այլ հավասարակշռությունը խախտվել է ի վնաս մեզ թե՛ ռազմական, թե՛ տնտեսական, եւ թե՛ դեմոգրաֆիկ առումով,  ինչը կանխատեսելի էր:

Կարծում եմ՝ ՀՀ իշխանությունները 1998 թվականից հետո իրականում միջազգային հանրությանն արտաքուստ ցույց են տվել, թե հավատարիմ են մնացել հարցի խաղաղ կարգավորմանը, բայց իրենք հավատարիմ են մնացել իրենց նպատակին: Այսօր ունենք ծայրահեղ վիճակ, բայց թերեւս այս պայմաններում նույնիսկ, Սերժ Սարգսյանի ձեւակերպմամբ՝ 80-ականների զինատեսակներով անգամ, հմուտ եւ գրագետ ռազմավարություն իրականացնելու դեպքում, հնարավոր է սահմանների անառիկությունը պահել որոշ ժամանակ, չգիտեմ՝ 20 տարի, 50 տարի… Բայց այս հարցին նայում ենք հեռանկարի կտրվածքով, թե ինչպիսի վիճակում ենք հայտնվելու հետո: Ինձ համար ամենամտահոգիչ փաստը դպրոցահասակ երեխաների թվաքանակի անկումն է: Հանրակրթական դպրոցների 1-10-րդ դասարաններում, վիճակագրական տվյալներով, 1997-98 ուստարում սովորող 592 հազար աշակերտի համեմատ՝ այժմ սովորում է 300 հազարը: Մեր երկրի արտաքին պարտքը կազմում է 5 մլրդ, պետական պարտքը՝ 6 մլրդ դոլար: Ժամանակին, երբ հակադրվում էին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի խաղաղության ծրագրին, մասնավորապես Ռոբերտ Քոչարյանն ասում էր, որ կբարելավենք հարաբերությունները Սփյուռքի հետ եւ տարեկան կներգրավենք 500 մլն դոլար, բայց, ինչպես ժամանակը ցույց տվեց, 25 մլն դոլարից չի ավելանում այդ գումարը: Ո՞վ կարող է երաշխիք տալ, որ պատերազմի սպառնալիքի պայմաններում այս վիճակը հետագայում բարելավվելու է:

- Առանց Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ակտիվ մասնակցության դժվա՞ր չէ ձեր խոսքն ընտրողներին ներկայացնել:

- Ինչո՞ւ առանց Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի. նա Հայ ազգային կոնգրեսի համագումարում ելույթ է ունեցել եւ շատ մանրամասն վերլուծել խաղաղության ծրագիրը՝ «Խաղաղություն, հաշտություն, բարիդրացիություն» կարգախոսով: Նա օրեր առաջ հեռուստատեսությամբ հանդես եկավ եւ դարձյալ հանդես կգա քարոզարշավի շրջանակներում:

- Թիվ 12 ընտրատարածքում «Կոնգրես-ՀԺԿ» դաշինքը ներկայացրել է 8 թեկնածու: Որքանո՞վ է մրցունակ ձեր թիմը:

- Մեր մրցունակությունը մեր գաղափարի մեջ է, անձերի միջեւ պայքարի դաշտ մենք չենք մտնում: Թիվ 12 ընտրատարածքի մեր թիմն ընդհանրական է՝ համախմբված մեկ խնդրի շուրջ, այն է՝ խաղաղության հաստատումը հասարակական պահանջի վերածելը: Քարոզարշավի ընթացքում մարդկանց չենք ասում՝ քվեարկեք այսինչ անձի օգտին, պարզապես ասում ենք՝ ընտրեք N 5 քվեաթերթիկը եւ նպաստեք խաղաղության հաստատմանը:

- 1996-98թթ. եղել եք Սյունիքի մարզպետի տեղակալ եւ պարտականությունների կատարման առումով անգերազանցելի նշաձող սահմանել: Այդ ամենով հանդերձ՝ ո՞ր տարածաշրջանից ավելի մեծ ընտրազանգված ունենալու ակնկալիք ունեք. ենթադրում ենք՝ Մեղրու տարածաշրջանից՝ հաշվի առնելով Ձեր ծագումը:

- Շնորհակալ եմ գնահատականի համար: Թերեւս Մեղրու տարածաշրջանում իմ դեմ ամենաակտիվն են գործում: Իհարկե, այս փաստը ցավով եմ արձանագրում: Փոքր տարածք է, բոլորին ճանաչում են՝ համագյուղացի, հարեւան, բարեկամ, ընկեր... Ժամանակի ընթացքում բոլորին փորձել են վախեցնել եկամուտից զրկելու սպառնալիքով: Մեղրիում, Կապանում, հատկապես Քաջարանում ու Ագարակում համատարած հանրապետականացում է եղել՝ կա՛մ հանրապետական դառնալու, կա՛մ աշխատանքից ազատվելու պայմանով: Ճիշտն ասած՝ ձայների հետեւից չեմ ընկնում, իմ առաքելությունն եմ համարում խաղաղության ծրագիրը տարածել, չեմ բացառում, որ Վայոց ձորի մի հեռավոր գյուղում իմ համախոհը կունենամ: Բայց երջանիկ կլինեմ, որ մեր դաշինքին տրված ձայները կրկնակի, եռակի անգամ գերազանցեին թեկնածուներիս տրված ընդհանուր ձայներից: Սա կվկայեր ընտրողների բարձր գիտակցության մասին:

- Քարոզարշավի շրջանակներում կհասցնե՞ք լինել թիվ 12 ընտրատարածքի բոլոր բնակավայրերում:

- Թիվ 12 ընտրատարածքի մեր դաշինքի աշխատանքների համակարգման պատասխանատուն եմ եւ սկզբունքն այսպես եմ մշակել. ամեն վարչական տարածքից ծագումով մեկ թեկնածու ունենալ, ով կլինի նաեւ այդ նախկին վարչական տարածքի հիմնական պատասխանատուն, եւ ես ինձ թույլ չեմ տալիս սահմաններ խախտել: Կապանն իմ նախկին ընտրական տարածքն է եւ այստեղ, ինչպես նաեւ Մեղրիում, շատ ներկայացուցիչներ չունենք, դրա համար Կապանն ու Մեղրին համատեղ ենք անում: Եթե որեւէ վարչական տարածքի պատասխանատու կզգա իմ կարիքը, անպայման օգտակար կլինեմ:

- 2012թ. ԱԺ ընտրություններում քանի՞ ձայն եք հավաքել:

- Չեմ հիշում, թե քանի ձայն եմ հավաքել, հիշում եմ, որ ընտրագրավս հետ եմ ստացել, այսինքն՝ որոշակի շեմ հաղթահարել եմ:

- Այս օրերին տարբեր սոցիոլոգիական հետազոտություններ են անցկացվում, որոնց, իհարկե, որոշակի վերապահումով ենք մոտենում: Ինչպե՞ս եք գնահատում Ձեր դաշինքի հնարավորություններն առաջիկա ընտրություններում:

- Համատարած վախի մթնոլորտում ամեն ինչ շատ քողարկված է, նույնիսկ եղբայրը եղբոր հետ չի կիսվում: Կարող եմ ասել, որ իմ պատահական անհատական հանդիպումները ցանկացած մեկի հետ շատ հետաքրքիր են անցնում, մարդիկ անկեղծանում են, ընկալում իմ ասածը, վերցնում նյութերը եւ նույնիսկ առանց ուսումնասիրելու ասում, որ խաղաղության կողմնակից են: Իսկ միանգամից երկու հոգու հետ հանդիպման ընթացքում նրանցից մեկն անպայման խույս է տալիս՝ հավանաբար մտածելով, որ մյուսը կմատնի: Այս մթնոլորտում կանխատեսումներ անելն անշնորհակալ գործ է:

- «Գելափ»-ի ուսումնասիրություններով Հայաստանի կոմունիստական կուսակցությունն եւ Կոնգրես-ՀԺԿ-ն այս ընտրություններում չեն կարողանա հաղթահարել անցողիկ շեմը:

- Ի սկբանե այն համոզմանն ենք եղել, որ վիճակագրությունը կանխատեսելի եւ ճիշտ է ազատ, քաղաքացիական հասարակությունում: Մեզանում այդ բոլորն ընտրական քարոզչական հնարքներ են, որոնց ամենեւին պետք չէ ուշադրություն դարձնել: Մեր դաշինքը թերեւս միակ ուժն է, որի գլխավոր նպատակը ոչ թե իշխանության գալն է, այլ խաղաղության հաստատումը: Արդյո՞ք կարծում եք, որ ամեն օր սահմանից վատ լուրի սպասող հայրերն ու մայրերն իսկապես չեն գիտակցում խաղաղություն անհրաժեշտությունը: Եթե ժողովուրդը խաղաղության ծրագրին ձայն չի տալու, ուրեմն գնում ենք կործանման:

- Լեւոն Տեր-Պետրոսյանն ասում է. «Հայաստանում ճշմարտության երեսին ուղիղ նայող ուրիշ ուժ չկա: Եթե մենք էլ մյուսների պես լռենք, ողջախոհության ճրագը մեր երկրում վերջնականապես կմարի»: Այս խոսքերից կարելի՞ է ենթադրել, որ միակ իրական ընդդիմադիր քաղաքական ուժը ձեր դաշինքն է: 

- Կարող եմ մի բան ասել՝ խաղաղության թեմայով համեմելով: Բոլոր այն քաղաքական ուժերը, որոնք Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի իշխանության մաս են կազմել, իրավունք չունեն խոսել Հայաստանը զարգացնելու ճանապարհով ուժի դիրքերից Ղարաբաղի հակամարտության խնդիրը լուծելու մասին. այդ թեման սպառված է: Սա վերաբերում է նաեւ բոլոր նրանց, ովքեր մտքներում «հերթ են կանգնել» Հանրապետական կուսակցության հետ կոալիցիա կազմելու համար:

- «Կոնգրես-ՀԺԿ» դաշինքը շատ մեծ գաղափար է առաջ քաշում, ցավոք սրտի, մինչ օրս խաղաղության գինը չենք գիտակցում:

- Ընդհանրապես դա գրագիտության պակաս է: Մի օրինակ բերեմ՝ Ֆաշիստական Գերմանիան եւ Ճապոնիան, որոնք գրեթե բոլոր ժամանակներում աշխարհակալական ձգտումներ են ունեցել, բախվելով աշխարհակարգին, փոխեցին իրենց դիրքորոշումը: Ըստ էության խաղաղությունը մտածելակերպ է, եւ այս երկու պետությունը, բավարարվելով եղած տարածքներով, արժեւորելով մարդուն, նրա իրավունքներն ու ազատությունները, կառուցեցին այնպիսի ժողովրդավարական երկրներ, որոնք համաշխարհային մակարդակի առաջատար դոնորներ են, այսինքն՝ բավարարում են իրենց ազգաբնակչության երջանիկ կյանքը եւ նաեւ օգնում ուրիշներին: Մենք երկու միլիոնով կարո՞ղ ենք դեմ գնալ աշխարհակարգին: Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման առումով չկա ոչ մի գերտերություն, որը կսպասարկի մեր ձգտումներն ու ցանկությունները: Եվ այս պայմաններում գնալ աշխարհին դեմ՝ համարելով, որ 1994թ. զինադադարը շատ ապահով հաղթանակ է՝ մոլորություն է, որովհետեւ իրական հաղթանակն այն է, որ ճանաչում է միջազգային հանրությունը: Ոչ միայն Արցախի սահմանադրությամբ ձեւավորված տարածքների, այլեւ նախկին ԼՂԻՄ տարածքի անկախությունը որեւէ երկիր չի ճանաչել, ինչը նշանակում է, որ մեր հաղթանակը դեռ սառույցին է գրված: Այս հարցի շուրջ մեր տեսակետն ի սկզբանե եղել է փոխզիջումների գնալը: Չենք ասում՝ ինչ զիջեն, թող զիջեն հնարավոր նվազագույնը, բայց փոխզիջման արդյունքում ձեռք կբերենք խաղաղություն, Արցախի ինքնորոշման հնարավորություն, կայուն ու հուսալի անվտանգություն եւ զարգանալու հնարավորություն: Արցախի չկարգավորված հակամարտությունը Հայաստանի բաց վերքն է: Արցախի հակամարտության կարգավորման ձգձգումը Հայաստանին արյունաքամ է անում: Օր առաջ սա պետք է գիտակցենք բոլորս, նաեւ Արցախի իշխանություններն ու ժողովուրդը:

- Թեկնածուների հետ հանդիպումների ժամանակ մարդիկ հիմնականում ցանկանում են լսել իրենց տարածաշրջանում առկա խնդիրների լուծման հնարավոր տարբերակների մասին: Իհարկե ձեր դաշինքի առաջարկած խաղաղության գաղափարն ամենաարժեքավորն է, եւ այնուամենայնիվ հատկապես մեր տարածաշրջանի ո՞ր խնդիրների լուծմանը կաջակցեք, կնպաստեք, եթե վստահության քվե ստանաք:

- Մեր ծրագիրը միայն խաղաղության հաստատման վերաբերյալ չէ, այն ներառում է բոլոր բնագավառները, բայց խնդիրն այն է, որ առանց խաղաղության հաստատման հնարավոր չէ դրանց լիարժեք իրագործումը: Խաղաղությունը մեզ պետք է թթվածնի պես, ինչը հնարավոր կդարձնի Հայաստանի ներգրավվածությունը տարածաշրջանային խոշոր տնտեսական ծրագրերում: Այդպիսի կարեւոր մի ծրագիր մենք արդեն կորցրել ենք: Բաքու-Ջեյհան նավթամուղն ու Բաքու-Էրզրում գազատարը նախատեսվում էր անց կացնել Հայաստանով: Այդ դեպքում նա կդառնար Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության ամենակարեւոր գործիքներից մեկը: Խաղաղությունից խուսանավող Հայաստանի իշխանությունները հեգնում էին՝ ասելով, որ Ադրբեջանում նավթի պաշարներ չկան, եւ այդ նավթամուղը չի կառուցվելու: Հայաստանը շրջանցելու եւ Վրաստանով կառուցելու համար ծախսվեց մլրդ դոլարը գերազանցող լրացուցիչ գումար: Վրաստանն այդ կառույցների տրանզիտից տարեկան ստանում է շուրջ 100 մլն դոլար՝ չհաշված նրանց շահագործման բազմաթիվ աշխատատեղեր:

Հիմա խաղաղության ձգձգման դեպքում կորցնելու ենք Հայաստանով անցնող արդեն 26 տարի չգործող երկաթուղու տրանզիտ նշանակությունը: Այդ երկաթուղին կապում էր Ռուսաստանը Իրանին ու Թուրքիային: Ռոբերտ Քոչարյանը Հորադիզից, Մեղրիով, մինչեւ Նախիջեւան ռելսերը քանդեց՝ Մինջեւան-Կապան ճյուղն էլ հետը, իսկ հետո Մեղրու երկաթուղու մի երկու տասնյակ կիլոմետր հատվածով ջրագիծ է անց կացվել: Մինչդեռ Ադրբեջանն ու Վրաստանն այդ երկաթուղու՝ Հայաստանը շրջանցող Աստարա-Ռեշտ (Ադրբեջանից Իրան) եւ Ախալքալաք-Ղարս (Վրաստանից Թուրքիա) հատվածներն են կառուցում:

Խաղաղությամբ է պայմանավորված նաեւ այն հեռանկարը, որ աշխարհում ամենամեծ գազի պաշար ունեցող Իրանից գազ արտահանող խողովակաշարն անցնի Հայաստանով: Նման ծրագրերը մեկ անգամ են իրականացվում: Եթե շրջանցեն Հայաստանը, ապա մենք կդառնանք մոռացված ու հետաքրքրություն չներկայացնող թշվառ մի տարածք:

- Ի՞նչ կարծիք ունեք համայնքների խոշորացման գործընթացի վերաբերյալ:

- Նախ այդ խոշորացված համայնքի կազմում այլեւս ծերացած բնակչությամբ գյուղեր են, բացակայում է վերարտադրող սերունդը: Եվ սրա հիմնական պատճառը տեւական ժամանակ այդ գյուղերում ուժեղ մրցակցային դպրոցի բացակայությունն է: Մեղրու տարածաշրջանի օրինակով ասեմ. բոլոր համայնքները մեկում միավորելը ճիշտ չէր: Ժամանակի ընթացքում բոլորը ձգտելու են դանդաղ հոսել դեպի համայնքի կենտրոն: Կարելի էր գոնե մի հինգ համայնք դարձնել եւ յուրաքանչյուր համայնքում ձեւավորել առանցքային, մրցունակ դպրոց, որի ֆինանսավորումը կախված չի լինի աշակերտների թվից, այլ նպատակին հասնելու քաղաքական որոշումից: Շրջակա ծերացած գյուղերի սակավաթիվ երեխաների տեղափոխելու խնդիրը լուծելով նրանց համար որակով ու մրցունակ կրթություն ստանալու հնարավորություն ստեղծել, թե չէ՝ նրանք էլ են հեռանալու գյուղից: Իշխանությունները համայնքների խոշորացման գործընթացի հիմքում տեսնում են միայն միջոցների խնայողությունը: Ծայրամասերը կդատարկվեն զրո համայնք, զրո ծախս տրամաբանության հետեւանքով:

- Նոր Ընտրական օրենսգրքում, նաեւ ՀԱԿ-ի նախաձեռնությամբ, բավականին փոփոխություններ եղան:

- ՀԱԿ-ը մշտապես ներկայացրել է օրենսգիրքը փոփոխելու առաջարկություններ. առաջին կետը մշտապես եւ այս անգամ նույնպես եղել է 100 տոկոսով դասական համամասնական ընտրակարգին անցնելը, ինչի մասին իշխանությունները լսել անգամ չցանկացան: Կարծում եմ՝ իշխանություններն ընտրությունների այս ձեւը հայտնագործելուց հետո են որոշել Սահմանադրության փոփոխությամբ անցում կատարել խորհրդարանական կառավարման: Նոր ընտրական համակարգը մեծամասնականից ավելի վատն է: Ինչ վերաբերում է դրական փոփոխություններին, ապա նախնական պայմանավորվածությամբ՝ քվեարկությանը կարող էր մասնակցել միայն տասը մատի մատնահետք հանձնած, նախագրանցված ու համապատասխան նույնականացման քարտ ունեցող ընտրողը: Ժամանակի սղության պատճառաբանությամբ այն փոխարինեցին ընտրությանը մասնակցածների ստորագրված ցուցակների հրապարակմամբ: Ինչ վերաբերում է տեսախցիկների տեղադրմանը, ապա այստեղ նույնպես նախնական պայմանավորվածությունից որոշակի նահանջ արձանագրվեց՝ միջոցների սղության պատճառաբանությամբ. տեսախցիկ կտեղադրվի միայն 750 եւ ավելի ընտրող ունեցող ընտրատեղամասերում: Մյուսը՝ ընտրողների հաշվառումն է սարքի օգնությամբ, որի վերջնական գնահատականը կարող ենք տալ այս ընտրությունից հետո միայն: Կարծում եմ՝ առաջընթաց կլինի:

- Այնուամենայնիվ որոշակի նորարարությունների շնորհիվ հնարավո՞ր է գոնե ընտրատեղամասերում կեղծարարությունը նվազագույնի հասցնել:

- Մեղրու տարածաշրջանում ներքին կարգով, հավատարիմ անձանց միջոցով բացակա մարդկանց հաշվառում եմ կատարել: Չնայած այդտեղ բնակչության կենսամակարդակը բարձր է, բայց այդտեղից նույնպես լուրջ արտագաղթ է եղել: Հավատացնում եմ՝ եթե բացակաների փոխարեն քվեարկեն, ապա մինչեւ վերջ հետամուտ կլինեմ, եւ այդ մարդիկ պատասխանատվության առաջ կկանգնեն:

- Խաղաղության ձեր թանկ գաղափարը ոչ բոլորի կողմից է լիարժեք ընկալվում. ո՞ւմ եք ձեր քաղաքական հենարանը համարում:

- Բոլոր գիտակից մարդկանց: Անհատական շփումներից պարզորոշ երեւում է, որ մեզանում վախն ու գիտակցությունը պայքարի մեջ են. տեսնենք՝ որը կհաղթի:

- Ինչպե՞ս եք գնահատում նախընտրական վիճակը հանրապետությունում:

- Նախ ասեմ, որ վարչական ռեսուրսի գործադրման աննախադեպ մասշտաբներ եմ տեսնում՝ համատարած վախի մթնոլորտ է: Ընտրակաշառքի մասին նույնպես խոսում են, բայց դա սովորաբար վերջին օրերին է տեղի ունենում: Միեւնույն ժամանակ համատարած ատելություն կա գործող իշխանության նկատմամբ: Ըստ Սահմանադրության՝ իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին, եւ նա իշխանություն ձեւավորում է ազատ ընտրություններով: Բայց քանի դեռ ընտրություններն ազատ չեն, ապա յուրաքանչյուր ընտրող իշխանության կրող է քվեաթերթիկ ստանալուց մինչեւ քվեարկություն կատարելու պահը միայն: Եթե այդ կարճատեւ իշխանությունը փոխանցեց վախի ազդեցության տակ՝ ոչինչ չի փոխվի, եթե գիտակցաբար, ապա դրական փոփոխություններն անխուսափելի կլինեն:

- Դուք կոչ եք անում մարդկանց առաջնորդվել գիտակցությամբ, բայց չենք կարող չարձանագրել, որ համատարած արտագաղթի պայմաններում, ցավոք, երկրից հեռացել եւ հեռանում են նաեւ լավագույնները, մարդկանց ըմբռնող հատվածը:

- Այն, ինչ անում են այս իշխանությունները մեր ժողովրդի գլխին, նույնիսկ զարմանալի է, որ գիտակցություն ունեցող այսքան մարդ է մնացել մեր երկրում: Մի առիթով ասել եմ. ապրիլյան դեպքերից հետո գոնե իշխանությունները պետք է գնահատել կարողանային մարդկանց։

- Եթե այս ընտրապայքարում չհաղթեք, ի՞նչ ճակատագիր է սպասվում ձեր գաղափարին. չէ՞ որ ինը քաղաքական ուժից միայն դուք եք խաղաղության դրոշը վերցրել:

- Կհամարեմ, որ մասնակցել եմ ողջամտության կրակը վառ պահելու գործընթացին: Ամեն դեպքում որեւէ բան հենց այնպես չի կարող կորչել: Հնարավոր է՝ բարդ պատասխանատվություն ենք ստանձնել, բայց սրանով կսաղմնավորվի խաղաղություն հաստատելու հասարակական պահանջը: Մարդիկ վերջին հաշվով մի օր կհասկանան: Իմ կարծիքով՝ այսպես շատ ավելի լավ կլինի, եթե մենք ազգովի ողջամտություն ցուցաբերենք եւ գիտակցված խաղաղություն հաստատենք օր առաջ: Ինձ շատ նվաստացած կզգամ, եթե մի օր պարզվի, որ մեզ խաղաղություն են պարտադրել:

ԱՐՄԻՆԵ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ