Մայրամուտի մեջ՝ մեր սեգ լեռներն են
Թավշյա զմրուխտով զուգված փայլփլում...
Գարնան ծաղկունքով գերված հավքերն են
Այգիների մեջ անվե՜րջ կլվլում...
Իրիկնամուտի գրգանքների տակ
Քաղաքն է կրկի՜ն սիրով պարուրվում...
Անծա՛յր երկնքի գրկում կապուտակ
Մեր արծիվներն են հանդա՜րտ պտտվում...
Սարավանդներից մեր գանգրագիսակ
Անտա՜ռն է նորից մարդկանց հմայում...
Չքնաղ բուրգի պես՝ հսկայահասակ,
Լաստ սա՛րն է եկող դարերին նայում...
Քնքուշ բույրերո՜վ լցված քաղաքն է
Կարոտներո՛վ լի թախծի մեջ խորհում...
Ու մեր պապերի անմա՛հ ոգին է
Ցի՜ց-ցից ժայռերի ծոցի մեջ նիրհում...
Տիգրան Գրիգորյան