Մայրամուտի մեջ՝ մեր սեգ լեռներն են

Թավշյա զմրուխտով զուգված փայլփլում...

Գարնան ծաղկունքով գերված հավքերն են

Այգիների մեջ անվե՜րջ կլվլում...

 

Իրիկնամուտի գրգանքների տակ

Քաղաքն է կրկի՜ն սիրով պարուրվում...

Անծա՛յր երկնքի գրկում կապուտակ

Մեր արծիվներն են հանդա՜րտ պտտվում...

 

Սարավանդներից մեր գանգրագիսակ

Անտա՜ռն է նորից մարդկանց հմայում...

Չքնաղ բուրգի պես՝ հսկայահասակ,

Լաստ սա՛րն է եկող դարերին նայում...

 

Քնքուշ բույրերո՜վ լցված քաղաքն է

Կարոտներո՛վ լի թախծի մեջ խորհում...

Ու մեր պապերի անմա՛հ ոգին է

Ցի՜ց-ցից ժայռերի ծոցի մեջ նիրհում...

 

Տիգրան Գրիգորյան