Այս գրառման համար նյութ դարձավ այն տխուր իրողությունը, որին ականատես եղա վերջերս: Օրերս փողոցով քայլելիս մատնաքաշ հացի մի մեծ կտոր տեսա՝ փոշու և աղբի մեջ: Ակամա հիշեցի Արցախյան պատերազմի մութ ու ցուրտ տարիները, երբ մարդիկ կտրոնով էին հաց ստանում: Դեռ ավելին, 1992 թվականի դեկտեմբերի 11 և 12-ին Կապանը ռմբահարվեց թշնամու ինքնաթիռների կողմից և քաղաքի Շահումյան փողոցում մարդիկ զոհվեցին՝ հացի համար հերթի կանգնած: Մի՞թե մոռանալ կարելի է, բայց այժմ թիվ մեկ սննդամթերքը ոտքի կոխան է դարձել…
Ֆրանսիացի ակնառու քաղաքական գործիչ և հռետոր Ժան Ժակ Դանտոնը այսպիսի միտք է հայտնել. հացից հետո կարևորը դպրոցն է: Տեսնու՞մ եք հացն առաջին պլանին է: Պատկերացնում եք՝ նստենք ճաշելու (կամ հացի՝ ինչպես ասում են ) և սեղանի վրա հաց չլինի: Տարեց մարդիկ, գետնին ընկած հաց տեսնելիս, կռանում , վերցնում էին և համբուրելով՝ մի բարձր տեղ դնում: Այդպիսին է մեծերի հարգանքը, եթե չասենք պաշտամունքը հաց հանապազօրյայի հանդեպ, իսկ նոր սերո՞ւնդը…
Որ հացը ամենակարևորն է, երևում է նաև լեզվական ոլորտում: Միայն <<Հայոց լեզվի դարձվածաբանական բառարան>>-ում (Երևան,1975) հաց գոյականի համադրությամբ 65 դարձվածաբանական միավոր հաշվեցի՝
մեկի հետ հաց կտրել-բարեկամանալ
հացով մարդ-հյուրասեր
հաց ու ջուր- ապրուստի միջոցներ
հացի խնդիր-ապրուստի, գոյության հարց
հացի քոռ-անհյուրասեր, ժլատ, ապերախտ
հացը կոտեմին հասցնել-հազիվ կարողանալ ծայրը ծայրին հասցնել
հացով տեղ-եկամտաբեր պաշտոն
հացը խլել- ապրուստի միջոցներից զրկել
հացի մեջ աղ չլինել-երախտիքը չիմացվել, չգնահատվել
Եվ այսպես շարունակ:
Իսկ բազում առած-ասացվածքնե՞րը հացի մասին, ահավասիկ՝ ծույլ մարդը երազում հաց չի տեսնում:
Եթե հետդ կռվողը քեզ քարով է խփում, դու նրան հացով խփիր:
Առակս զի՞նչ ցուցանե:
Փոքր – ինչ ուշադիր լինենք մեր մշտնջենական ուղեկից հանապազօրյա հացի հանդեպ:
Վահրամ Օրբելյան