Ամեն առավոտ

Ամեն առավոտ հուշերս նորից 
Ինձ տանում են այն զմրուխտե հեռուն, 
Ուր իմ մանկության ոտնատեղերից 
Անձրևաջուր է խմում եղջերուն։

Ինձ այն ծաղկաբույր լեռներն են տանում 
Այն բարձունքներն են ինձ տանում կրկին, 
Ուր մարդն ամպերին վերից է նայում, 
Վերից է նայում արծվի ճախրանքին։

Եվ այն տնակն են տանում ինձ դարձյալ, 
Որոտանի մոր, բարդու շվաքում, 
Որտեղ հանգչում է մի համեստ անցյալ, 
Եվ մի փառավոր գալիք է ծաղկում։

Այն նվիրական տնակն են տանում, 
Որ հետո այսքան, այսքան մեծացավ, 
Ինձ համար աշխարհ դարձավ աշխարհում, 
Եվ անեզրական հայրենիք դարձավ։