Այս տարվա փետրվարի 5-ին՝ նոր հարձակում «Սյունյաց երկիր» մարզային թերթի վրա՝ նրա «Նիվա» մակնիշի մեքենայի հրկիզման տեսքով: Արարքն ինքնին նողկալի է: Եվ հանցագործները հրկիզել են այն մեքենան, որով խմբագրության լրագրողները հազար անգամ եղել են Արցախում, եղել առաջնագծում, ուր թշնամին նրանցից հեռու էր ընդամենը 200-300 մետր: Եվ նրանք տաք ռեպորտաժներ են բերել առաջնագծից, եւ ոչ թե շատ-շատերի նման զինվորների հետ նկարվել ու ի տես ամենքի՝ ուր ասես, որ չեն հրապարակել: Եվ զինվորն իրեն լավ է զգացել, եւ զինվորը լրագրողներից է առել իր տան կարոտը: Եվ զինվորն ավելի ուժեղ ու հզոր է զգացել իրեն: Այդ մեքենայով լրագրողները եղել են նաեւ հայ-նախիջեւանյան սահմանում, հեռավոր յայլաղներում գտնվող հովիվների, անասնապահների մոտ, ուր մարդիկ ասես գտնվում են մոռացության մացառուտում, իսկ այդ մարդկանցից մեկն էլ «Սյունյաց երկիր» թերթ է ստանում: Եվ այդ թերթը փոստատարը թողնում է Սիսիանի տարածաշրջանի Սալվարդ գյուղի խանութում, ուր գյուղացիները հերթով կարդում, հետո «ճամփում» են յայլաղ:
Ուր ասես, որ չի եղել այդ մեքենան: Ու միշտ լրագրողներին անվտանգ տարել-բերել է: Ու էլի կտանի… Ժողովուրդն այսպիսի մի խոսք ունի՝ ինչ որ պատահի, թող «ժեշտին» պատահի: Ու «ժեշտը» ընկավ հարվածի տակ:
Զարմանալու շատ բաներ կան: Սակայն ես ավելի շատ զարմանում եմ Հայաստանի ժուռնալիստների միության պահվածքից. ինչո՞ւ իր դիրքորոշումը չի հայտնում, ինչո՞ւ հայտարարությամբ հանդես չի գալիս, չէ՞ որ լրատվամիջոց է հարվածի տակ ընկել: Հասկանո՞ւմ եք, լրատվամիջոց: Եվ ոչ թե ինչ-որ մի խանութ (թող ներեն ինձ խանութ ունեցողները): Ի՞նչ է նշանակում նրա լռությունը: Գուցե Մորզեի այբուբենի միջոցով հնարավոր լինի վերծանել այդ լռությունը…
Ալվարդ Մեսրոպյան
Հայաստանի ժուռնալիստների միության անդամ