11oC5oC7oC7oC
543
Ութսունականներից սկսած, Հայաստանում պատերազմը չի ավարտվել․ միմյանց հաջորդող, անգամ ամենաերկար հրադադարների ընթացքում պատերազմի արհավիրքը շարունակվում է մարդկանց հոգիներում, ժամանակ առ ժամանակ թարմացնում մորմոքվող վիշտը։ Իսկ 2020թ․-ին ընդամենը մեկուկես ամսվա մեջ, ինչպես ցորենի ոսկե հատիկ, հողն իր գրկի մեջ առավ տասնյակ, հարյուրավոր, հազարավոր նահատակների, որոնց կորստի վիշտը շարունակում է մխալ ոչ միայն նրանց հարազատների սրտերում։ Ժամանակի հետ կորստի ցավը խտանում է հպարտության, հիացմունքի զգացումներով և ապրողներին պարտավորեցնում շարունակել ապրել, որ հիշեն նահատակներին։
Այդպիսի խնկարկումի մի օր էլ Գորիսում էր․ համայնքային իշխանության նախաձեռնությամբ և ֆինանսական աջակցությամբ հրատարակվել է Գորիս, Տեղ, Տաթև համայնքներից քառասունչորսօրյա պատերազմում զոհվածների կյանքին, սխրանքներին վերաբերող հուշերի, պատմությունների ժողովածու՝ «Մենք պիտի ապրենք» վերնագրով, որը կյանքի է կոչվել Էլմիրա Բալասանյանի ջերմեռանդությամբ և յուրահատուկ հուշարձան է հերոսացած մեր հայրենակիցների։
Շատերն են խոսում գրքի ներկայացման ընթացքում․ զոհվածների հարազատներ, նախաձեռնողներ ու իրականացնողներ, երախտիքի խոսքեր են ասում գրքի կյանքի կոչման համար, և հոգիդ փառավորվում է հուզվելու չափ, որ նրանց խոսքերում մորմոքի հետ նաև հույս կա, թեկուզ փխրուն, խաղաղությունը պահպանելու պատգամ ու պարտավորցնող կոչ։
