Դու հպարտ չես, իմ հայրենիք,
Տրտում ես դու և իմաստուն.
Կիզում է քեզ մի հուր կնիք,
Մի հըմայող ու հին խոստում ։
Եվ մի՞թե այդ վշտիդ համար
Չեմ սիրում քեզ այսպես քնքուշ
Եվ խոնարհվում քեզ պես համառ,
Օ, հայրենիք դառն ու անուշ։
Չըշլացա խնդուն փառքիդ
Անցյալ ու հին փայլով երբեք.-
Սիրեցի հեզ, անքեն հոգիդ
Եվ երգերըդ մեղմ ու բեկբեկ,
Խեղճությունըդ խավար ու լուռ,
Աղոթքներըդ դառն ու ցավոտ,
Զանգակներիդ զարկը տխուր
Եվ խուղերիդ լույսերն աղոտ...

 

***

Այնպես անխինդ են և նըման լացին

Երգերն իմ երկրի, այնպես տխրագին.

Մեզ չի՛ հասկանա օտարերկրացին,

Մեզ չի՛ հասկանա սառն օտարուհին։

 

Այն մելամաղձիկ, լացող, միալար

Ելևէջները՝ ներդաշնակ այնպես,

Եվ հարազատ են սրտին մեր մոլար,

Հոգուն մեր բեկված, ավերված, հրկեզ...

 

Տեսնում եմ ահա գյուղերը մեր խեղճ

Եվ թուխ դեմքերն այն տխրության սովոր,

Իմ ժողովուրդը՝ անել վշտի մեջ,

Երկիին իմ անբախտ և աղետավոր։

 

Թող հնչե երգն այդ դառն ու ցավածին,

Երգը հայրենի՝ ցավագար ու հին,

Մեզ չի՛ հասկանա օտարերկրացին,

Մեզ չի՛ հասկանա սառն օտարուհին...