Բարության կաճառը, նվիրումի ասպետը, իր քաղաքի սիրահարը, իմ ու ձեր Վահրամ Օրբելյանը։ Նա ապրում է մեր կողքին, մեր սրտերում իր քաղաքում՝ այն քաղաքում որի հավերժ սիրահարն է, որի անխոնջ նվիրյալն է, որի ծառան է ու տերը միարժամանակ։ Ասում են անփոխարինելի մարդիկ չկան՝ չգիտեմ գուցե , բայց Վահրամ Օրբելյան գույնը մեր քաղաքի գնուպնակի եզակի երանգներից է, որից երկրորդը չկա ու չի կարող լինել։ Երջանիկ ենք որ ունենք նրան մեր մեջ, երիցս երջանիկ են նրանք ովքեր Վահրամ Օրբելյանին ճանաչում են քսան երեսուն ու հիսուն տարի։ Քանզի նրան ճանաչել, նրա հոգուն ու աշխարհին մոտենալ կարող էին միայն մաքուրները՝ ընտրյալները։ Երջանիկ են նաև նրա գործընկերները՝ "Սյունյաց երկիր" թերթի խբագրակազմը, երջանիկ են բոլոր նրանք ովքեր ինչ որ ժամանակ աշխատել են այս ՄԱՐԴՈՒ հետ։ Կապանի պատմության երկար ու ձիգ քառուղիներում ինչեր ասես որ չի վավերագրել այս լրագրողը՝ այնպիսի պատմական անցքեր, իրադարձություններ, դեմքեր ու դեպքեր է հավերժացրել նրա գրիչը, որ կարելի է Վահրամ Օրբելյանին համարել մեր քաղաքի վավերագիր։ Այս լուսանկարը տեսա նրա էջում և չկարողացա անտարբեր անցնել ու տողերս լոկ ինքնաբուխ սրտիս խոսքն էն հենց այս պահին գրված, որ ցանակնում եմ կիսվել բոլորիդ հետ։ Ցանկանում եմ բոլորիդ սրտում ապրող սերը այս պահին արտահայտել պարոն Օրբելյնաի անձի հանդեպ։ Չէ, ինչ՞ պարոն՝ ընկեր ՛ Օրբելյանի անձի հանդեպ, քանզի պարոնները Մանթաշովներն են, իսկ ընկեր Օրբելյանը մեզնից մեկն է։ Թող իմանա Վահրամ Օրբելյանը, որ իրեն համար բոլորս սեր ունենք մեր սրտերում անթեղած, բայց ցավոք այս հոգսաշատ ժամանակներում հաճախ չէ որ կարողանում ենք այդ սերը արտահայտել բառով ու գործով։
Եթե սրտիս գիրը խեղճ ստացվեց կամ ոչ գրագետ՝ թող ինձ ներեն գրագետները։
Ինչ լավ է որ մենք ունենք Վահրամ Օրբելյան
______________________
Արթուր Գաբրիելյան