Հայ գրականության փոքր արձակի մեծ վարպետ Բակունցին առաջիններից մեկը նկատել էր Չարենցը և դեռևս 1927 թ. անկեղծ մաղթանքի տողեր նվիրել.

Քո «Մթնաձորում» թախիծ է ծորում,

Ու կարոտ՝ մանկութ հարազատ ձորի,—

Աշխատի՛ր սակայն, որ մութ այդ ձորում

Քո պայծառ ուղին անդարձ չկորի:

Բայց ինչպես ասում են՝ մարդը նախասահմանում է, Աստված տնօրինում: Մեկը մյուսի հետևից ընթերցողի սեղանին արձակ երկերի սքանչելի ժողովածուներ դրած գրողին վիճակված չէր երկար մնալ հայ գրականության անդաստանում, գրական տևական կյանք ունենալ: 1937 թվականի բռնաճնշումների ալիքը նրան ևս հասավ՝ իր սև և կործանարար հորձանքի մեջ առնելով: Բազում մտավորականների, իր գրչակիցների նման նա ևս հայտնվեց բանտում:

Բակունցի ձերբակալության և ընդհանրապես բանտային կյանքի մասին ուշագրավ տեղեկություններ կան Ալազանի «Տառապանքի ուղիներով» գրքում: Խցակիցներից մեկը հետագայում պատմել է, որ Բակունցն անընդհատ չափում էր բանտախցի երկայնքն ու լայնքը և անդադար արտասանում Վահան Տերյանի հետևյալ տողերը.

Դու նահատակ պիտի լինես,

Մարգարե և մարտիրոս,

Խարույկ ու խաչ պիտի ելնես

Ոչ իբրև ստրուկ, այլ հերոս:

 

Մի գիշեր էլ Բակունցին կանչում են: Նա զգաց, որ իրեն գնդակահարության են տանում: Տեղից վեր է կենում, համբուրում բոլոր կալանավորներին, ապա մի ծերունու հետ գրկախառնվելով, ասում.

«Հայրիկ ջան, մնաս բարով, գիտեմ, որ այլև չեմ վերադառնալու, երբ կազատվես, մեր բարձր սարերին ինձանից շատ բարև կանես»:

Հետաքրքիր է, վերջին իր բարևը Բակունցը հայրենի սարերին է հղում, ոչ թե մարդկանց: Պետք չէ երկար մտածել, մարդիկ արժանի չէին իր բարևին, մանավանդ իրեն հանիրավի մատնողները և զնդան նետողները:

Վահրամ Օրբելյան