Ադրբեջանը Լաչինի միջանցքում խախտում է հայտարարությունը (2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի-խմբ.) եւ ցանկանում է անգործունակ ներկայացնել ռուսական խաղաղապահ զորախումբը, որին անընդհատ կպնում են, վիրավորում, փորձում են արձագանք հրահրել, որպեսզի հետո դրա հիման վրա բարձրացնեն Ղարաբաղում ռուս խաղաղապահների ներկայության հարցը։ Դա այն է, ինչ կա կշեռքի վրա։ Այս մասին 168.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ասել է ՌԴ Պետդումայի ԱՊՀ հարցերով հանձնաժողովի նախագահի առաջին տեղակալ Կոնստանտին Զատուլինը։
«Ռուսաստանի ուժային արձագանքը կհանգեցնի մեր խաղաղապահ զորախմբի դուրսբերման անհրաժեշտության մասին Ադրբեջանի կողմից հայտարարությանը։ Բաքվին այնտեղ նա պետք չէ, նա խանգարում է, քանի որ Բաքուն կցանկանար որքան հնարավոր է շուտ հասնել Ղարաբաղի ամբողջական մաքրմանը՝ այնտեղից դուրս մղելով հայ բնակչությանը։
Համոզված եմ, որ հենց դա է նպատակը։
Դժվար թե որեւէ մեկը լրջորեն հավատա այն խոսակցություններին, թե հայերն իրենց լավ են զգում Ադրբեջանի իրավասության ներքո՝ հաշվի առնելով այն զգացմունքները, որոնք այս ընթացքում սերմանվել են ադրբեջանցիների մեջ՝ հայերին հրեշացնելու նպատակով, իսկ հետո հավակնել նաեւ Երեւանին, ինչպես հայտարարել է Ալիեւը։
Ես կողմ եմ Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ խաղաղությանը, Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ խաղաղության պայմանագրին, եւ միեւնույն ժամանակ պայմանագրում պետք է անպայման նախատեսվի, որ Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի ինքնորոշման խնդիրը պետք է առանձին լուծվի։ Մինչ այդ ստատուս քվոն պետք է պահպանվի, ինչը պետք է երաշխավորեն մեր խաղաղապահները։
Ադրբեջանը միշտ հասկացել է, որ եթե Ղարաբաղի հարցը լուծվի ազնիվ եւ արդար՝ հնարավոր հանրաքվեի ժամանակ հաշվի առնելով հայերի ու ադրբեջանցիների համամասնությունը, ապա հայկական Լեռնային Ղարաբաղը կստանա իր ինքնորոշման իրավունքը։ Ուստի Ադրբեջանում գերադասել են պատրաստվել ռեւանշի, եւ այն տեղի է ունեցել։ Ինչու է դա տեղի ունեցե՞լ: Սա միայն Ադրբեջանին ուղղված հարց չէ։ Սա հարց է ե՛ւ Ռուսաստանին, ե՛ւ Թուրքիային, ե՛ւ Հայաստանի կառավարությանը, որը Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ իր երկիմաստ քաղաքականությամբ գործը հասցրեց պարտության։
Հայաստանն անգամ սեփական ներքին ռեսուրսները չօգտագործեց՝ ռազմական գործողությունների այլ ելքի հասնելու համար, բացակայում էր Ղարաբաղին իրական օգնությունը, մինչ այդ տեղի էր ունենում բանակի հրեշացում, ներքաղաքական խնդիրներ էին լուծվում։ 2018 թվականից Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի կառավարության սիրելի զավակը չէ։ Հայաստանի իշխանությունները մի կողմից փորձում էին ԼՂՀ կարգավիճակը հավասարեցնել Հայաստանի մարզի կարգավիճակին, այնուհետեւ «Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստան է, եւ վերջ» հայտարարություններ էին անում։ Մյուս կողմից, Լեռնային Ղարաբաղի քաղաքական եւ հասարակական գործիչներին մշտապես կասկածի տակ էին պահում՝ որպես նման հակահեղափոխության բույն։ Ներքաղաքական առաջադրանքների կամ նպատակների այս նախապատվությունն արտաքին քաղաքականության ու համազգայինի նկատմամբ ակնհայտ է։
Սա հարցի բոլորովին այլ ձեւակերպում է, քան Հայաստանի նախորդ իշխանությունների օրոք, որոնք ելնում էին նրանից, որ սա համազգային խնդիր է եւ անհրաժեշտ է հասնել ԼՂ հիմնախնդրի խաղաղ կարգավորմանը, որպեսզի Ղարաբաղում ապրող հայերը ստանան պահանջվածը»,- նշել է Զատուլինը։