Շատ էի տարակուսել Արմեն Խաչատրյանի հայտարարությամբ եւ դրա շուրջ առաջացած աղմուկից։
Խնդիրն այն է, որ պատերազմի օրերին մի քանի անգամ տեսել եմ Արմեն Խաչատրյանին եւ գրեթե բոլոր ժամանակ էլ նա Գորիսի համայնքապետարանում էր։
Վերջապես ժամանակ գտա եւ դիտեցի նյութն ամբողջությամբ, քանի որ վաղուց վերնագրերով չեմ առաջնորդվում։
Ես այնպես հասկացա, որ խոսակցությունն առավելապես գնում էր նոյեմբերի 9-ից հետո ժամանակաշրջանի մասին, երբ լրագրողը հարցնում էր Սյունիքում հրադադարից հետո ինքնապաշտպանական ջոկատների եւ դրանց գործողությունների մասին։
Ավելին ասեմ, բառացի կարող եմ մեջբերել հարցազրույցից մի հատված, որտեղ Արմեն Խաչատրյանը նշում է․
«Կրկնում եմ, համայնքներն ամբողջությամբ մասնակցել են պատերազմի ընթացքում թիկունքային եւ նաեւ պաշտպանական գործընթացներին․ բարձր մակարդակով է կազմակերպվել, ես այդ ամենին ականատես եմ եղել, փառք ու պատիվ բոլորին ովքեր այդ աշխատանքը արել են, եւ այնքան շատ են այդպիսի աշխատանք անող եւ անձնվեր այդպիսի ծառայություն անող մարդիկ, որ նրանց անհնարին է թվարկել։»
Այս գրառման շրջանակում զերծ մնալով քաղաքական հարցերում դիրքորոշումներից, որտեղ բոլորը գիտեն իմ կարծիքը, ես ցանկանում եմ, որ այն չհատի մարդկային հարաբերություններում հարգի կարեւոր սահմանները, նամանավանդ, որ շատերը միմյանց հետ ճանապարհ ունեն անցած եւ հաց ունեն կիսած։
Հարցազրույցի հղումը՝ այստեղ։