Կապիտան Ալբերտ Արմենի Խաչատրյանը ծնվել է 1994թ․ հունիսի 12-ին Ագարակ քաղաքում։ Կյանքը բանակին նվիրած երիտասարդ սպան հայրենասեր էր, պահանջկոտ, ճշտապահ, հոգեբանորեն պատրաստված ու խիզախ․․․

Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտն ավարտելուց հետո ծառայության է անցել Արցախի Հանրապետության  Հադրութի զորամասում։ Ծառայության ընթացքում աչքի է ընկել զինվորների հանդեպ հոգատար վերաբերմունքով, նրանց համարում էր իրենը, խիստ էր, բայց ավագ եղբոր պես ծանոթ էր իր ղեկավարած վաշտի զինվորների թե՛ ներբանակային, թե՛ քաղաքացիական խնդիրներին։ Վաշտում յուրաքանչյուր զինվոր ծառայակից ընկերոջն իր եղբայրն էր համարում,  քանի որ դա էր հրամանատար, կապիտան Խաչատրյանի պահանջը․․․

Ամուսնացել է գեղեցկուհի Մարիամի հետ, ով սպայի կին լինելու դժվարությունը կրել է անտրտունջ եւ հպարտությամբ, երեխաներ չունեին․․․

Արձակուրդում գտնվող սպան սեպտեմբերի 26-ի երեկոյան տեղեկանում է Արցախի արեւելյան սահմանի երկարությամբ ադրբեջանական ուժերի կուտակումների մասին եւ անմիջապես մեկնում ծառայության վայր։

2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի լուսաբացին պայթեց պատերազմը․ հայրենանվեր կապիտանն առաջին վայրկյանից ներգրավվեց ռազմական գործողություններում․․․

Վիրավոր էր, բայց մարտը թեժ էր ու իր զինվորների կյանքի հանդեպ հոգածությունը մոռացնել էր տալիս  արյունահոսող վերքերի ցավը։

Սեպտեմբերի 30-ին դաժան մարտում վիրավորվել էին իր «էրեխեքը» ու Ալբերտը չէր կարող նրանց թողնել խրամատում, պետք է դուրս բերեր ամեն գնով, դուրս բերեց՝ կյանքի գնով․ Ընկավ հերոս կապիտանը՝ դառնալով շատ մայրերի օրհնության հասցեատերն ու պարտավորեցնելով մեզ՝ սիրել այն հողը, որը ծածկված է իր արյունով եւ իր դեռատի կնոջ արցունքներով․․․

Ալբերտ Խաչատրյանը հետմահու պարգեւատրվել է «Մարտական խաչ» բարձրագույն մեդալով․․․

Տիգրանուհի Բադալյան