Արամիկ Կամոյի Դանիելյանը ծնվել է 1991 թ. մարտի 25-ին Տեղ գյուղում:
Ընտանիքը միշտ առաջնային դեր ու նշանակություն ունի զավակի կյանքում. այնտեղից է հիմք առնում հայրենասիրությունը: Հայ ընտանիքի զավակ Արամն էլ ժառանգել էր հզոր նախնիների հերոսական անցյալն ու հայրենիքի նկատմամբ անմնացորդ նվիրվածությունը:
Միջնակարգ կրթությունը ստացել է Տեղ գյուղի դպրոցում:
Արամը մանկուց սիրում էր ռազմական գործը, հպարտությամբ էր կրում զինվորական հագուստը դպրոցական միջոցառումների ժամանակ:
2009 թ. զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության, ծառայել է Արցախի Հանրապետության մայրաքաղաքում՝ Ցորի զորամասում:
Զինվորական երդում տալու օրվանից ինքն իրեն խոստացել էր անձնվիրաբար ծառայել հայրենիքին եւ չխնայել կյանքը: Երդում, որին հավատարիմ մնաց:
Կինը՝ Մարիանան, իրենց համատեղ անցկացրած տարիների մասին վերհուշն այսպես է սկսում. «2012 թ. տեր ու հնազանդ լինելու երդումներ տալով՝ ամուսնացանք: Սկսվեց մի նոր կյանք: Ես կատարյալ չեմ, նա՝ նույնպես, բայց սերը կատարյալ է: Հենց այդ բարձր զգացմունքն էր, որ մեզ ամեն օր ավելի կատարյալ էր դարձնում: Սերը դաստիարակում է, հնազանդեցնում… Արամը զինվորական էր, զինվորական կյանքը բավականին փոխել էր նրան՝ լրջացրել: Նրա հայացքները կյանքի նկատմամբ փոխվել էին, քանի որ սկսել էր շուտ-շուտ շոշափել մահը: Տուն հոգնած էր վերադառնում, բայց փորձում էի պահել ամուսնական երջանկությունը:
Ուշադրությունը եռապատկվեց, երբ ծնվեց մեր առաջնեկը՝ Նարեն: Արդեն հետախույզ էր, անասելի զբաղված, բայց ամեն ինչ անում էր, որ ինձ միայնակ չզգամ:
2015 թ. ծնվեց մեր երկրորդ դուստրը՝ Նանեն: Իրեն փորձառու հայրիկ էր համարում:
Նա հպարտությամբ էր խոսում իր զինվորական լինելու մասին, ես էլ հպարտությամբ էի կրում նրա կինը լինելու պատիվը: Իրական հպարտություն է ապրել մեկի կողքին, ով վախեր չուներ, ումից վախենում էր թուրքը:
Երջանկությունն այլ կերպ չի լինում, այո՛, երջանիկ էինք...
Եկավ անիծյալ սեպտեմբերի 27-ը:
Այդ օրվա տագնապն առաջին պահին որպես սովորական տագնապ ընդունեցի՝ կյանքիս անհաշվելի տագնապներից մեկն էր:
Պատերազմ..., ու քարանում էր հայացքս, վախը քայքայում էր ներսս: Անընդհատ կորցնելու վախ, ցասում, անհանգստություն, որ փարատանք չունի, սեւեռված հայացք ու աղիողորմ խնդրանք, որ այս անգամ էլ հետ գա: Ամեն անգամ գլուխս բարձին դնելիս կյանք եմ խնդրել: Հավիտենությունը երկուսիս համար միաժամանակ, միասին եմ ուզել, որովհետեւ միշտ վստահ եմ եղել, որ կկործանվեմ առանց նրա: Միշտ եմ զգացել, որ գոյությանս միակ երաշխիքն է:
Արամի զոհվելու մասին լուրը կայծակնային արագությամբ տարածվեց Գորիսում:
Նա անպարտելի էր, իմ անպարտ հետախույզը, ում կինը լինելու հպարտությունիցս մի կաթիլ անգամ երբեւէ չպիտի պակասի...»:
Արամիկ Կամոյի Դանիելյանը նահատակվել է 2020 թ. սեպտեմբերի 30-ին:
Հերոս Արամիկ Դանիելյանի աճյունը հողին է հանձնվել 2021 թ. հունվարի 10-ին՝ Գորիսի նորահիմն զինվորական պանթեոնում:
Հետմահու պարգեւատրվել է «Արիության» մեդալով, ներկայացված է նաեւ ՙ.«Մարտական խաչ» բարձրագույն պարգեւի, որն ընտանիքի անդամները դեռ չեն ստացել:
Տիգրանուհի Բադալյան