Հուլիսի 8-ը հայ արձակի մեծագույն վարպետ Ակսել Բակունցի մահվան օրն է: Այս վերջին բառակապակցությունը մեծ վերապահությամբ կարելի է օգտագործել, քանզի արձակագիրը զոհ գնաց ստալինյան բռնաճնշումներին, ավելի ստույգ՝ տխրահռչակ «եռյակի» վճռով գնդակահարվեց: Իսկ դրան նախորդել էին տանջալից հարցաքննությունները, անմարդկային կտտանքները, անհիմն մեղադրանքները՝ «կարված» սուտ մատնություններից: Ամեն կերպ իր անմեղությունն ապացուցելու՝ բարձրագույն տարբեր ատյաններ հղած նրա նամակները ևս սպասված արդյունքը չտվեցին:
Ազնվագույն մարդն ու տաղանդավոր արձակագիրը մնաց անգերեզման, ավելի ճիշտ՝ նրա գերեզմանի տեղը տակավին հայտնի չէ, ինչպես նրա նույնքան տաղանդավոր գրչակցինը՝ Եղիշե Չարենցինը՝ նույն բախտի արժանացած: Անկատար մնացին ստեղծագործական մտահղացումներ, անավարտ՝ գրական կոնկրետ ստեղծագործություններ՝ «Կարմրաքար» վեպը և այլն:
Բակունցի մահվան 85-րդ տարելիցի տխուր այս օրը մնում է հիշել նրա հերոսներից մեկի՝ Աթա ապոր շուրթերից հնչած մարգարեական խոսքերը՝ աշխարհքս միշտ կմնա, ասա մարդը սևերես չմնա:
Վահրամ Օրբելյան