Պատմությունից շատ դեպքեր են հայտնի, երբ հոգեւորականները (նաեւ բարձրաստիճան) մի ձեռքին խաչը, մյուսին՝ սուրը պայքարել են հայրենիքի փրկության համար: Սարդարապատի ճակատամարտի դրվագը հիշենք, երբ բարձրաստիճան հրամանատարները համարյա հաշտվել էին պարտության մտքի հետ եւ Էջմիածնում ներկայացել Ամենայն հայոց կաթողիկոսին եւ առաջարկել ապահովության համար հեռանալ Մայր Աթոռից: Այդ ժամանակ ծերունազարդ կաթողիկոսն ընդվզեց անհեռատես որոշման դեմ, կարգադրեց Արարատյան երկրի բոլոր վանքերի եւ եկեղեցիների զանգերից համազգային տագնապ ազդարարել, ինքն էլ Մայր Աթոռում հավաքվածների առջեւ հանդես եկավ հայրենիքը պաշտպանելու ոգեշունչ խոսքով: Դրանով, փաստորեն, սկիզբ դրվեց Սարդարապատի հերոսամարտի հաղթանակին:
Ինչեւէ, լինելով ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտության գոտու հարավարեւելյան հատվածի հրամանատարական կետում՝ հանդիպեցինք հոգեւորականի սքեմով անձնավորության: Ներկայացավ. ԼՂՀ ՊԲ N զորամասի հոգեւոր սպասավոր կամ գնդերեց Սեւակ սարկավագ Սարիբեկյան: «Մեր առաքելությունը զորքի բարոյահոգեբանական վիճակի բարձրացումն է, - ասաց, հետո հավելեց, - իրադրությունը շփման գծում սրվելուց հետո հոգեւորականները միշտ առաջնագծում են եղել, կանգնել զինվորի կողքին»:
Հետաքրքրվեցինք, թե ինչպես է Սուրբ գիրքն արդարացնում հոգեւորականի կողմից զենքը վերցնելը: «Ամենամեծ անձնազոհությունն այն է, երբ մարդ իր անձը դնում է ուրիշի համար, տվյալ դեպքում մեր անձը դնում ենք մեր ընկերների համար, մեր հայրենիքի համար: Հայրենիքը մեր սրբությունն է», - վկայակոչելով Սուրբ գիրքը՝ ասաց սարկավագը:
Հոգեւոր սպասավորին հիշեցրինք նաեւ «Մի՛ սպանիր» աստվածաշնչյան պատվիրանը: Մեր զրուցակիցը փոխանցեց, որ այդ պատվիրանը գործում է միջանձնային հարաբերությունների դեպքում, երբ մեկն անօրինաբար, իր շահի համար դիմացինին զրկում է կյանքից: «Քանի որ հայրենիքը մեզ Աստծուց որպես պարգեւ է տրված, ուրեմն պարտավոր ենք պահպանել այդ պարգեւը, պաշտպանել անօրենի ոտնձգություններից: Դա մեր պարտքն է ու պարտականությունը», - ասաց գնդերեց Սեւակ սարկավագ Սարիբեկյանը:
ՎԱՀՐԱՄ ՕՐԲԵԼՅԱՆ