Գրիգորյան Էրիկ Սերգեյի․ ծնվել է 1983 թ․ օգոստոսի 26-ին Կապան քաղաքում։ Սովորել է Կապանի թիվ 7 միջնակարգ դպրոցում։ 1998-2001 թթ․ ուսումը շարունակել է Կապանի թիվ 62 մասնագիտական տեխնիկական ուսումնարանում՝ հացագործ, խմորագործ մասնագիտությամբ։ 2001-2003 թթ․ ծառայել է հայոց բանակում՝ Արցախում, ծառայության ընթացքում արժանացել է պատվոգրերի եւ գովասանագրերի՝ օրինակելի եւ կարգապահ ծառայության համար։ Զորացրվելուց հետո աշխատել է տարբեր բնագավառներում։ Վերջին աշխատավայրը Քաջարանի պղնձամոլիբդենային կոմբինատն էր։

Ամուսնացած էր, ունի 3 երեխա։

Սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը պատերազմ սկսեց․ սեպտեմբերի 30-ին Էրիկը Ջրականի/Ջաբրայիլ/ դիրքերում էր։ Էրիկի մասին մեզ ընկերն է պատմում, ամիսներ անց էլ նրա ձայնը խզվում է ընկերոջ կորստի ցավից․ «Նրան բնութագրելու համար պիտի ասեմ, որ շատ-շատ նվիրված էր ընկերներին, պատերազմի ժամանակ էլ անհանգստանում էր բոլորիս համար, ինքը վտանգի մեջ էր, բայց մեր որպիսությունն էր հարցնում, օգնող, հասնող բնավորություն ուներ, չէր թողնի ինչ-որ հարցում նեղվես, մեզ համար ծանր է նրա կորուստը, բայց ավելի ծանր է իր երեխաների համար, ոչինչ չի մխիթարի նրանց․․․»։

Էրիկը Արցախից մի քանի ժամով տուն էր վերադարձել, կինը պատմում է, որ շատ է համոզել, որ ամուսինը չվերադառնա Արցախ, խնդրել էր՝ հաշվի առնի, որ երեխաները փոքր են, որ ինքը կդժվարանա իրենց մեկ եւ երկու տարեկան երեխաներին պատերազմական իրավիճակում մենակ խնամել, բայց ամուսինը հակադարձել էր․ «Այնտեղ ավելի դժվար է, այնտեղ ամեն րոպե վիրավորվում են ընկերներս, նրանց մենակ թողնել չի կարելի․․․»։ Մի քանի ժամ հանգստանալուց հետո Էրիկը կրկին մեկնել էր Արցախ։ Կինն անհանգստացել էր, աղոթել, անհաշիվ անգամ Աստծուց պաշտպանություն խնդրել ամուսնու կյանքի համար, սպասել, հուսացել․․․

Հոկտեմբերի 10-ին Ջրականում զոհվում է Էրիկը՝ որբանում է 3 հայ մանուկ, փլվում է հայկական մի օջախ եւս։

Տիգրանուհի Բադալյան