Մեր մանկավարժական անդաստանից կյանքի 96-րդ տարում ընդմիշտ հեռացավ Կապանա տան անվանի մտավորական, դասվարության մեջ իր հաստատուն խոսքն ամրագրած, սիրված և ճանաչված մանկավարժ Լենվարդ Խաչատրյանը:
Ծնվել է 1926թ. դեկտեմբերի 8-ին Կապանի Վերին Խոտանան գյուղում՝ աշխատավորի ընտանիքում: Ընտանիքում եղել է 9 երեխա: Ավագ եղբայրը հերոսաբար զոհվել է 2-րդ աշխարհամարտում՝ Կերչ քաղաքի պաշտպանության համար մղված մարտում:
Սկզբնական կրթությունը ստացել է գուղի յոթնամյա, այնուհետև Կապանի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում: 2 տարի Երևանի պետական համալսարանի քիմիայի ֆակուլտետում սովորելուց հետո, ընտանեկան հանգամանքներից ելնելով, ստիպված է եղել թողնել բարձրագույն կրթությունը և վերադարձել հայրենի գյուղ:
1945 թվականին ամուսնացել է համագյուղացի Նահապետ Պետրոսյանի հետ, ունեցել 2 դուստր՝ Լաուրային ու Լարիսային. թվում էր թե եկել էր պատերազմի վերքերն ամոքելու ժամանակաշրջանը, բայց ճակատագիրն անողոք գտնվեց ընտանիքի հոր, ամուսնու, գյուղական դպրոցի տնօրենի նկատմամբ, և շատ ու շատ մեր հայրենակիցների հետ միասին 1949 թվականի սեպտեմբերին ուսումնական տարվա իր համար ամենասիրելի ամսում՝ սեպտեմբերին, ամուսնուն աքսորել են հեռավոր Ուրալի Սոլիկամսկ քաղաք: Այդ դժնդակ տարիներին բազմաթիվ հայ ընտանիքներ, հանիրավի, աքսորվում էին, Ուրալ, Սիբիր կամ Լեռնային Ալթայի երկրամաս, ինչից չխուսափեց նաև տիկին Լենվարդի ամուսինը: 6 տարի անց պատերազմի դաժանությունների փորձությունները հաղթահարած ընտանիքի հայրը վերադառնում է աքսորավայրից:
Ծնվում են որդիները, Նորիկն ու Լեռնիկը, ովքեր հետագայում իրենց հիմնարար գիտելիքներով պետք է բախեին գիտության ծանր ու դժվար բացվող դուռը՝ համալրելով գիտության դոկտորների աստղաբույլը:
Տիկին Լենվարդն իր աշխատանքային մկրտությունը ստացել է հայրենի գյուղի մանկապարտեզում, որտեղ 2 տարի աշխատելուց հետո աշխատանքային փայլուն ճանապարհ է անցել Վերին Խոտանանի 8-ամյա, հետագայում միջնակարգ դպրոցում, որպես դասվար՝ աշխատելով 56 երկար ու ձիգ տարիներ: Հենց այստեղ էլ նկատել են նրա մանկավարժական բարձր որակները, որի մասին երախտագիտությամբ էին խոսում մանկավարժության մեծ բարձունքների հասած նվիրյալները: Նրա գործընկերների վկայությամբ Տիկին Լենվարդը Կապանի տարածաշրջանում ճանաչված էր նաև ուրույն և գեղեցիկ ձեռագրով:
Չնայած իր համար դժվարին ժամանակներին՝ շարունակեց մնալ մանկավարժական կյանքի բաբախուն զարկերակ և նոր սերնդի դարբնոց: Նրա բեղմնավոր գործունեության արդյունքում դասվարական դժվարին աշխատանքը նոր վերելք ապրեց գյուղական դպրոցում: Նա հատկապես մեծ դեր խաղաց մատաղ սերնդի կայացման գործում: Իր անդուլ եռանդով ծառայելով մատաղ սերնդի տառաճանաչության, շերտավոր ուսուցման գործին Լենվարդ Խաչատրյանը զգալիորեն նպաստ բերեց մեր ընդհանուր մանկավարժական կյանքի աշխուժացմանը:
Երկարամյա մանկավարժի հետևողական ջանքերով Վերին Խոտանանը դարձավ ուսումնապաշտական յուրօրինակ միջավայր: 2004 թվականից կենսաթոշակի անցնելուց հետո հարազատ դպրոցից ու իր սաներից երբեք չէր կտրվել, ապրում էր նրանց հետ, ուրախանում նրանց հաջողություններով:
Ողջ կյանքը նվիրելով մանկավարժական գործին, Տիկին Լենվարդը, իբրև մի կերոն, այրվեց՝ լույս տալով շրջապատին:
Հայրենասեր մտավորականի, մանկավարժության անխոնջ երախտավորի հիշատակը միշտ վառ կմնա մեր մանկավարժական հանրության, իր դասավանդած բոլոր աշակերտների և նրան ճանաչողների սրտերում:
Հոգեհանգիստը մարտի մեկին, ժամը17-ին Մուշեղ Հարությունյան փողոցի սգո սրահում:
Հուղարկավորությունը նույն սրահից մարտի 2-ին ժամը 12-ին: