Հանրային խոսույթում կա արհեստական դասակարգում պայմանական «խաղաղասերների» և «ոչ խաղաղասերների»:
Խաղաղասերները հետադիմական են համարում «ոչ այնքան խաղաղասերներին», իսկ «ոչ այնքան խաղաղասերները» դավաճան են համարում առաջիններին: Սակայն այս արհեստական բաժանումը ընդամենը թյուրըմբռնում է:
Բոլորս էլ ուզում ենք խաղաղ ապրել, մեր ընտանիքների կողքին վայելել ամեն պահը, ստեղծագործել, աշխատել , հրաժեշտ տալ զենքին, չկրել այս վշտերն ու կորուստները: Սակայն խաղաղությունը մի տոպրակով չես կարող «լցնել ու բերել» քո երկիր, շաղ տալ երկրով մեկ ու վայելել: Խաղաղությունը հնարավոր է պատերազմին պատրաստվելով: Ո՞վ է ավելի շատ ձգտում խաղաղության, քան սահմանի զինվորը, նրա ծնողը, սահմանի բնակիչը: Ո՞վ: Բայց այդ նույն զինվորն ամեն օր կանգնում է սահմանին ու պաշտպանում մեզ՝ ամեն պահ գիտակցելով պատերազմի վտանգը: Նա է երաշխավորը ԽԱՂԱՂ կյանքի:
Անիմաստ են պայմանական բաժանումներն ու մեղադրանքները, քանի որ խաղաղությունն ու պատերազմը միշտ քայլում են կողք կողքի, և այս դժվարին աշխարհաքաղաքական իրավիճակում արժանապատիվ խաղաղությունը տրվում է միայն պայքարի միջոցով: