-Սերո, որ մեռնեմ, ինձ կթաղես ա՜յ էն բարձունքում,-գուսանը ձեռքը մեկնեց Թոզ կապի բարձունքը, ուր օրեցօր մեծանում էր քաղաքի նոր գերեզմանատունը:
-Դու մեռիր, Աշոտ, մենք տեղդ կգտնենք,-կատակեց Սերոն:
Գուսանը, քիչ է ասել՝ նեղացավ, նա պարզապես խռովեց ու խոժոռվեց, ուզեց հեռանալ: Սերոն ամուր գրկեց նրան ու լիաթոք ծիծաղեց.
-Աշոտ ջան, ախր ի՞նչ ես անմիտ-անմիտ խոսում… Դու մահ չունես, դու անմահ ես, հավերժ ես… Մահացողը ես եմ, Սևադան է, Էդիկն է, էն պատի տակ կանգնածներն են… Քո մահը քեզանից փախել է՝ քո հանճարից սարսափած…
Գուսանի մթնած դեմքը պայծառացավ, լայն ժպտաց ու թփթփացրեց Խանզադյանի թիկունքին…
Սա Խանզադյանի ու Գուսան Աշոտի համով-հոտով ճեպազրույցներից մեկն է, որ երկրորդել է արձակագիր Էդուարդ Զոհրաբյանը…
Մեր երկու լուսահոգի մեծերի՝ Սերո Խանզադյանի ու Գուսան Աշոտի մեծ բարեկամությունը բոլորին է հայտնի: Ս.Խանզադյանը բարձր էր գնահատում գուսանի տաղանդը և բազմիցս գրել-արտահայտվել է նրա մասին՝ համոզված, որ «գուսանը հավերժ կապրի իր գեղեցիկ երկրի ու ծնող մեծ ժողովրդի հետ»:
Խանզադյանը գուսանի մասին իր հուշերը կյանքի վերջին տարիներին ամփոփեել է առանձին հուշագրության մեջ՝ «Աշուղ Աշոտ» խորագրով, որը թեև չի ընդգրկվել հեղինակի «Ինչպես հիշում եմ» մեմուարային գրքում, բայց լրացնում-ամբողջացնում է հարազատ դիմանկարների շարքը: Խանզադյանը կյանքի վերջին տարիներին Գուսանի մասին անտիպ, մեքենագիր հուշագրություը Երևանում փոխանցել է Էդուարդ Զոհրաբյանին, ով և հրապարակել է գրության առանձին հատվածները…