«Սիրտս միշտ էլ զգացել է, որ երեխաս ողջ է։ Անընդհատ իր գերեզմանին այցի էինք գնում, կոնֆետներ, խաղալիքներ տանում, աչքերիս արցունքը չէր չորանում, բայց ես զգում էի, որ թաղվածն իմ երեխան չէ»,- դողացող ձայնով, հեկեկոցը մի կերպ զսպելով պատմում է Ալինան  (անունը փոխված է)։

Շատ փոքր էր, երբ կորցրեց ծնողներին։ Այդպես Ալինան 8 տարեկանում քրոջ և եղբոր հետ հայտնվեց մանկատանը։ Երբ ավագ քույրը՝ որպես մանկատան շրջանավարտ բնակարան ստացավ, Ալինան տեղափոխվեց նրա հետ ապրելու։ Պետության ֆինանսավորմամբ սովորեց վարսահարդարում և սկսեց աշխատել։ Հետո հանդիպեց նրան՝ հոգատար, սիրող, ուշադիր այն մեկին, որի հետ 20 տարեկանում իր կյանքը կապեց ամուսնական երդմամբ։ Երկու տարի անց ծնվեց նրանց առաջնեկը։ Նրա ծնունդին սպասում էր ամուսնու ամբողջ գերդաստանը՝ առաջին տղան էր լինելու։ Դեկտեմբերի 23-ին «Մարգարյան» ծննդատանը լույս աշխարհ եկած փոքրիկը կշռում էր 1 կգ 900 գ։ Նորածնին տեղավորեցին հատուկ խցիկում (կուվեզ)։ Երջանիկ ծնողները 

Ալինայի ձայնը կրկին սկսում է դողալ, մեծ ջանք է գործադրում, որ կառավարի ու պատմությունը կարողանա ավարտին հասցնել։ Ասում է՝ մյուս ծնողներին թույլ չէին տալիս, բայց ինքն այնքան էր խնդրել, որ միայն իրեն թողնում էին, որ հատուկ զոնդով կերակրի իր բալիկին կուվեզում։ Անգամ Ամանորն Ալինան ու ամուսինը տանը չանցկացրեցին, ասացին, որ հիվանդանոցից դուրս կգան միայն իրենց տղայի հետ։ 23 օր անց երեխան արդեն կշռում էր 2,3 կգ, պատրաստ էր դուրսգրման։ Ալինան, ամուսինն ու ամբողջ գերդաստանը եկել էին իրենց տղային տուն տանելու։

Տարիներ շարունակ Ալինան, ամուսինն ու հարազատները փոքրիկի գերեզմանին այցի են գնացել. նրան տարել այն կոնֆետները, որ պիտի ուտեր, այն խաղալիքները, որոնցով պիտի խաղար, բայց այդքան չապրեց...

Անգամ երկրորդ բալիկի ծնունդը ծնողների ցավը չմեղմեց։ Ապօրինի որդեգրումների և երեխաների վաճառքի դեպքերի մասին իմանալուց հետո Ալինայի սրտում նորից հույս արթնացավ։ Խոստովանում է, որ այդ հույսն իրականում չէր էլ կորցրել, մայրական սիրտը չի խաբում, իսկ իր սիրտը ամբողջ այս տարիների ընթացքում զգացել էր, որ հեռվում՝ ինչ-որ մի տեղ, իր առաջնեկն ապրում է։

Մի օր էլ ընտանիքը զանգ ստացավ իրավապահ մարմիններից. «Ձեր ներկայացրած տվյալներին համապատասխան երեխա է գտնվել Բելգիայում»։ Առաջարկեցին ԴՆԹ քննություն անցնել, առանց երկար-բարակ մտածելու Ալինան ու ամուսինը համաձայնեցին։ Ասում է՝ քննության պատասխանին սպասելը մի ամբողջ հավերժություն էր թվում, ժամանակը կարծես կանգ էր առել։ Ի վերջո, պատասխանը ստացվեց՝ ԴՆԹ քննությունը համապատասխանություն է ցույց տվել՝ իրենց երեխան է։

Այստեղ արդեն Ալինան այլևս հուզմունքը զսպել չի կարողանում։ Պարզվում է՝ երեխային որդեգրել է Բելգիայում ապրող միայնակ հայ կին։ Փոքրիկը բնածին սրտի արատով էր ծնվել, լուրջ բան չէր, բժիշկներն ասել էին՝ եթե «սրտի անցքն» ինքն իրեն չփակվի, կվիրահատեն, հարցը կլուծվի։ Երեխային վիրահատել էին 2015 թվականին Բելգիայում։

«Ես իմ երեխային միշտ զգացել եմ։ Մարդիկ երևի մտածում էին, որ ես խելագարվել եմ կորստից, բայց ես ամեն ինչ զգում էի։ Իր վիրահատությունն էլ եմ զգացել։ 2015 թվականին հենց այն օրերին, երբ նա հիվանդանոցում էր, իմ առողջական վիճակն էլ անհասկանալի ու անսպասելի վատացավ... Երեխաս լավ չէր, ես դա էի զգում»,- պատմում է Ալինան։

Զարմանում է, որ անձնագրում երեխայի ծննդյան տվյալներից միայն անունն է փոխված՝ ամսաթիվ, տարի, անգամ հայրանուն ու ազգանուն չեն փոխել։ Երևի նոր փաստաթղթեր ստանալիս հանցագործներն այդքան հեռուն գնալ չեն կարողացել։

Ալինան հույս ունի, որ երեխան արդեն Հայաստանում է և շուտով իրենց կվերադարձվի։ Հեռախոսի ամեն զանգից, դռան ամեն թակոցից տանը բոլորը վեր են թռչում։ Սպասում են, որ իրենց կորցրած բալիկն է ներս մտնելու։ Երեխան հայերեն չի խոսում, միայն ֆրանսերեն։ Բայց դա էլ խնդիր չէ։ Ալինան ասում է. «Ամեն ինչ սովորելու պատրաստ եմ, միայն թե երեխաս ինձ հետ լինի»։ Ի դեպ, Ալինան երրորդ բալիկին է սպասում, երջանիկ է, որ նա եղբոր հետ ծանոթանալու է։ Եղբոր վերադարձին անհամբեր սպասում է նաև փոքրիկ քույրը։ Երեխայի վերադարձից հետո առաջին բանը, որ պետք է անեն, մատաղն է, հետո ամեն մեկն իր հերթին պիտի փորձի այս կորցրած 7 տարին լրացնել՝ խաղալ նրա հետ, սովորեցնել, զբոսանքի տանել...

«Կանա» հոգեբանական կենտրոնի կլինիկական հոգեբան, արտթերապևտ Մարինա Ղազարյանի խոսքով` վերջին շաբաթներին բացահայտված այս սարսափելի դեպքերն իրականում մարտահրավեր են բոլոր հոգեբանների համար, որովհետև այսպիսի օրինակների հետ իրենք դեռ չեն առնչվել: Նրա խոսքով` այստեղ 3 օղակների` կենսաբանական ծնողների, որդեգիր ծնողների և երեխաների հետ հոգեբանական աշխատանք է պետք:

Երեխայի կենսաբանական ծնողների համար սա լուրջ սթրես է` մի սթրես նրանք տարել են, երբ իմացել են երեխայի մահվան մասին, երկրորդը` հիմա, երբ պարզել են, որ այսքան տարի ողջ է եղել: Այս սթրեսը հաղթահարելու համար նրանց պոզիտիվ թերապիա է խորհուրդ տալիս ` կատարվող իրադարձություններում տեսնել դրականը, որ երեխան ողջ է:

Հ.Գ.

Հոդվածում գլխավոր հերոսի անունը փոխված է, մյուսներինը նշված չեն ընտանիքի ցանկությամբ։  Քանի դեռ երեխան տանը չէ, ընտանիքը չի ցանկանում ավելորդ ուշադրություն գրավել, առանց այն էլ սթրեսն ու լարվածությունն այս օրերին չափից շատ են։

Պատկան մարմիններից այս պահին դեռ տեղեկություն չկա։ Հաշվի առնելով թեմայի զգացմունքայնությունն ու կարևորությունը` որոշեցինք հրապարակել կնոջ հետ հարցազրույցը, որի ձայնագրությունը Sputnik Արմենիայի ձեռքի տակ է։ Իրավապահ մարմիններից ինֆորմացիա ստանալուց հետո, անհապաղ կհրապարակենք նաև դա։

armeniasputnik.am