Մահ իմացեալ անմահություն է

Ազգակործան արհավիրքը նորից չոքել է մեր դռանը, էլի ապրելու չափորոշիչը մարտակոչն է... «Ի զենը» նորից օրվա հրամայականն է, նորից ազգովի կռվի ենք ելել` մեր ապրելը չուզող, մեր ինքնությանը սպառնացող թշամու դեմ, կրկին արյունով ենք պահում հող հայրենին... Քիչ է ասել, որ կարող ենք մեր տղաների մարտական կեցվածքը, նվիրումը, կորովը, մարտավարությունն իբրև քաջություն կամ հերոսություն գնահատել. արհամարհելով մահը` նրանք վայրագ ոսոխին ամենուր դիմակայում եւ ջախջախում են աստվածատուր մոգական ուժով, իրականացնում անօրնակ սխրանքներ մարտադաշտի բոլոր տեղամասերում...

Ցավոք` այս ամենն առանց զոհերի չի լինում... Հեղվում է ջահել, հաճախ չպտղավորված, գենոֆոնդի ներուժը ձեւավորող արյունը...

Մարտադաշտից բերված ամեն մի նահատակի աճյուն մեր ազգային կերպը, համաժողովրդական պայքարն ու միասնությունը խորհրդանշող կերտվածքի մի մասնիկն է, մեր գալիք հաղթանակի մասունքը... Խոնարհվում ենք մեր ազգապահ նահատակ քաջորդիների շիրիմներին, հավատում ենք, որ այդ անունները ոսկե տառերով կգրվեն մեր պատմության մեջ, եւ իբրեւ խոսք հրաժեշտի ասում ենք.

-Հանգչեք խաղաղ, ազգի պայծառ զավակներ, ձեր սխրանքները սահմաններ չունեցան, ձեր անունն ու ոգին անմահ է...

Վահե Վահագնի Բակունց